Nrc.nl, uit: boekrecensie door Roos van Rijswijk, 30 oktober 2016

♦ Zeh beschikt over een wat ik alleen maar een (soms wel erg) ’vlotte pen’ kan noemen, die de zaken behapbaar – en niet oppervlakkig – maakt. Ook hanteert ze een zeer droog, soms wat cynisch gevoel voor humor, waar ze haar talrijke personages mee opzadelt. (..) En zo, overigens zonder geheven vinger maar met een wrang knipoogje, biedt ‘Ons soort mensen’ naast een geschiedenislesje van een plaatsje, een veelzijdige blik op wat je misschien met een groot gebaar de aard van de mens, of toch wel bepaalde types mensen kunt noemen. Zeh schetst die types allerminst als stereotypes, ze doet haar best ze te begrijpen, die oude communisten, belegen vogelbeschermers en digitale wonderkinderen. En de lezer begrijpt die personages ook, voor precies zo lang ze in hun hoofdstukjes de hoofdrol spelen. En dan, een hoofdstuk verder, zie je je eerdere helden of schurken weer door de ogen van andere personages, bijvoorbeeld hun wederhelften, en zijn ze ineens niets anders dan een karikatuur. Het is een heerlijk en knap spel van steeds op het verkeerde been gezet worden, het in je handen klappen uit herkenning of juist het krommen van je tenen om diezelfde reden. Zeh is nietsontziend en zeer, zeer zorgvuldig in haar observaties. Als jij er zelf niet tussen zit, dan toch zeker een van je naasten. In your face.

 

Lees fragment-ons-soort-mensen