[trouw.nl, Yolanda Entius] Soms wil ik, als ik een mooie voorstelling zie, meedoen: daar staan, in plaats van aan de kant. Iets dergelijks overkwam me bij ‘Gebrek is een groot woord’, de tweede roman van Nina Polak.

Dat ze een aardig potje kan schrijven bewees ze al met ‘We zullen niet te pletter slaan’, haar goed ontvangen debuut uit 2014. Maar waar het geheel daar, ondanks het sprankelende proza, nét niet van de grond kwam, neemt ze je in haar tweede roman ook op het niveau van plot, opbouw en thematiek, helemaal mee.

[volkskrant.nl, Arjan Peters] In zeven jaar kan er veel gebeuren, en zelfs worden voltooid, zoals de Bijbel al wist. Het lijkt om die reden niet willekeurig dat de 30-jarige Nynke (‘Skip’) Nauta na zeven jaar als matroos zeilen over de zeeën weer in het tuinhuis mag verblijven van de bevriende familie Zeno vlakbij het Vondelpark in Amsterdam. Daar kreeg ze destijds onderdak na de dood van haar moeder, haar enige opvoeder. Bovendien werd Skip te zeer door rouw in beslag genomen om haar vriend Borg tot zich toe te laten. Zeven jaar later kan een goed moment zijn om een en ander opnieuw te wegen. Op het jacht voelde ze zich thuis, maar terug op het vasteland kun je pas ontdekken of dat bodemloze dobberen niet vooral een vlucht is geweest.

(..) Alles wat haar debuut zo goed maakte – stijl, humor, een eigenwijze blik op haar generatie – keert in Polaks tweede boek terug. En er komt nog iets bij. Het gissen naar de toekomst van haar personages maakt (..) plaats voor een weldoordachte keuze, of liever gezegd: een weldoorvoelde keuze.