Mysterieuze ontmoetingen zorgen voor oneindige mogelijkheden in Driemaal bij dageraad

[review Betty De Boeck]

De puzzel past! Het staat wel vast dat het heel moeilijk zal zijn om de kwaliteit van deze schitterende novelle te overtreffen. Geniaal! Dit was het eerste superlatief dat spontaan opborrelde bij het omslaan van de laatste bladzijde van ‘Driemaal bij dageraad’.

Twee personages ontmoeten elkaar driemaal, maar elke keer is de enige, de eerste en de laatste keer. Drie realistische gebeurtenissen in een verhaal dat, omwille van de afwijkende tijd die wordt gehanteerd, nooit in werkelijkheid zou kunnen plaatsvinden. Zo staat het er haast letterlijk aan het begin van het boek. Daar gaat de ontknoping, dachten we. Niets was echter minder waar! Het werd een aankondiging die alles en niets onthulde en op geen enkel moment het leesgenot bedierf. Barrico puzzelt met de tijd, een privilege dat de Italiaanse schrijver op sublieme wijze in praktijk brengt.

Het einde van de nacht vloeit telkens over in de dageraad, wanneer elk verhaal zijn hoogtepunt kent. Dat is het moment waarop de dialogen, die slechts heel langzaam informatie aan de lezer prijsgeven, uitmonden in een ontknoping zonder te uitleggerig te worden.

Bij dageraad keert het licht terug en met dat licht ook een optimistische noot in de gebeurtenissen. Alhoewel… Baricco eerder het tegenovergestelde lijkt te bedoelen wanneer hij het mannelijke personage laat zeggen ‘dat je moet oppassen als je jong bent, omdat het licht waarin je woont als je jong bent het licht zal zijn waarin je voorgoed zult leven …’.  Of ook, ‘Ik realiseerde me dat je nooit echt verandert, je kunt onmogelijk veranderen, zoals je als kind bent blijf je je hele leven, een nieuw begin maak je niet om te veranderen.’

De onverwachte relaties tussen de zo verschillende karakters geven dit boek draagkracht en creëren een gevoel van wij tegen de rest van de wereld. Een prachtig staaltje van sfeerschepping!

Deze novelle telt 95 bladzijden, één voor één overtuigden ze om ook ‘Mr. Gwyn’ op de leeslijst te zetten. En virtuoze zinnen als ‘Ze zat te denken aan de wonderlijke bestendigheid van de liefde, in de nimmer stilstaande stroom van het leven.’