[bron: review Nico de Boer] García Márquez werd onder de grote schrijvers van zijn generatie de belangrijkste beoefenaar van het magisch realisme in de Latijns-Amerikaanse stijl, waarin het fantastische, mythische en het alledaagse met elkaar versmelten in een spiegelbal van verhalen. Toch raakt elke zin aan de werkelijkheid.

 ,,Ik reik de lezers een vergrootglas aan, zodat ze de werkelijkheid beter begrijpen”, zei de schrijver, die in de grote namen uit de wereldliteratuur zijn voorbeeld zag (Rabelais, Shakespeare, Cervantes) en veel bewondering had voor de Amerikanen William Faulkner en Ernest Hemingway.

Gabriel García Márquez’ meesterschap is onbetwist. Hij hield van het literaire experiment, legde de lat hoog, maar wilde in de eerste plaats verhalen vertellen die de mensen iets zeiden.

Zijn plafond als schrijver bereikte hij met ‘Honderd jaar eenzaamheid’ (1967), dat wereldwijd een bestseller werd.

‘Honderd jaar eenzaamheid’ is ondanks zijn complexe structuur, het literaire experiment en de vele zijpaden in zijn overrompelende vertelkracht een weergaloze pageturner. Je raakt er niet in uitgelezen. Bij elke herlezing ontdek je iets nieuws.

García Márquez voert in zijn boeken vrijwel altijd sterke vrouwen op. Logisch, vond hij, ,,als ik weet dat er een vrouw aan meewerkt, weet ik dat het goed komt. Voor mij is het duidelijk dat de vrouwen de wereld bij elkaar houden.”