[review] De goede mens van Sezuan stond al lang op de verlanglijst. Het werd er nu de hoogste tijd voor. Zoals het voor Brecht in 1939, tegen het eind van zijn Deense jaren in ballingschap op de vlucht voor Hitler, de hoogste tijd werd om het al in 1930, nog in de Weimar Republiek onder de titel Die ware Liebe ontworpen stuk in rap tempo te voltooien. Juist nu hij wist dat hem op korte termijn geen praktische mogelijkheden meer voor het maken van toneel ter beschikking stonden. ‘Als ik een stuk schrijf dat voorlopig niet verder zal komen dan de la en de plank, dan weet ik dat ik zonder concessies kan schrijven, met een trefzekere onbezonnenheid,’ schreef hij in zijn werkdagboek.

De parabel over Shen Te die door drie goden wordt uitgedaagd om een goed mens te blijven, maar haar goedheid ten onder ziet gaan in de driestuiverswet ‘doch die Verhältnisse, die sind nicht so’, is qua compositie van grote schoonheid en sterke esthetische radicaliteit. Het basisidee van Sezuan is om binnen het toneelspel, voor de ogen van het publiek, op het toneel en binnen de handeling, letterlijk een contrafiguur voor de goede protagonist te laten ontstaan: de Streber Shui Ta, die Shen Te uit de narigheid helpt door de handeling van het stuk in vergaande zin over te nemen. Tot de kruik tot barstens toe te water gaat.

 

‘Bewijs haar goedheid zo veel mogelijk eer, want geen mens kan lang goed blijven als niet om goedheid gevraagd wordt.’ – p.33