[Wolter Huttinga, trouw.nl] Dekker denkt erover na wat ‘God’ en ‘geloof’ in een geseculariseerde samenleving nog te betekenen hebben. Rond dit thema schreef hij dertien op preken gebaseerde essays, waarin hij via bijbelgedeelten de lezer telkens meeneemt in een flinke cultuurkritische analyse. De voorkant van zijn boek hakt er direct lekker in: Jezus aan het kruis, geprojecteerd op een schietschijf (mijn zoontje noemt het boek overigens consequent ‘de wasmachine’, zie afbeelding). Als God werkelijk tot ons komt, zo betoogt Dekker, dan zal dat altijd als provocatie gebeuren. God schiet onze godsbeelden stuk door zich te presenteren met de dwaasheid van het kruis, waarmee hij zich zowel voor gelovigen als ongelovigen aan het verwachtingspatroon onttrekt. Kortom: God provoceert.

(..) Dekker kan er wat van als het om het om beeldspraak gaat. Bijvoorbeeld naar aanleiding van Jacob die de zegen van Esau steelt: ‘Jacob is als iemand die een medaille gewonnen heeft op de Olympische Spelen, maar wel op doping’. De gelovigen die bij Paulus als ‘aarden vaten’ hun schat dragen worden bij Dekker ‘de plastic tasjes van God’. Mooi fris taalgebruik en oubollige cliché’s wisselen elkaar in rap tempo af. In het essay ‘de vuurvaste gemeente’, naar aanleiding van Daniëls vrienden die in de vuuroven gegooid worden, stelt hij bijvoorbeeld droog: ‘Ook met Jezus in de vlammen is het vuur nog geen pretje’, maar wel nadat hij eerst karikaturaal georeerd heeft tegen ‘de massa’s die knielen voor de afgoden van afval en onverschilligheid’.

(..) Populair-theologische boekjes geschreven door ‘dominees met een mening’, je zou er de haard nog niet mee aan willen maken. Willem Maarten Dekker schreef ook zo’n boek, maar wel een dat ver boven het maaiveld uitsteekt. Je hoort de diepe beïnvloeding van Luther, Kierkegaard en Barth. Dat dat misschien soms eenzijdige theologie oplevert betekent niet dat het een slecht boek is. Integendeel, een kritisch stemgeluid in een van gezapigheid voortkabbelende Protestantse Kerk, het doet verlangen naar meer.