[bron: literairnederland.nl] In Post mortem, geschreven door Peter Terrin en bekroond met de AKO Literatuurprijs 2012, staat niet het verhaal centraal, maar het vertellen zelf. Post mortem is een metareflectie op het verbinden van literatuur met de werkelijkheid. Hoe ver kun je gaan in het genereren van betekenis? Mag je de auteur verbinden aan de tekst die hij of zij geschreven heeft? Of is het zoals W.F. Hermans schreef in  Herinneringen van een engelbewaarder: ‘We zijn niet wie we zijn, we zijn wat de wereld van ons weet…’? Een zin die niet toevallig gekozen is als opening van het boek. Lees Post mortem als een tekst met het Droste-effect. Het boek houdt je bezig: als je het boek uit hebt, weet je niet meer waar je bent begonnen of waar je bent geëindigd.