[Trouw, Letter&Geest, 27|1] Stel dat er een nieuwe in de klas komt, en dat het een zebra is met pluisoren. Of dat je een paar dagen bent ziek geweest en dat twee plus twee plotseling vijf blijkt te zijn. Iedereen weet ervan – behalve jij. In ‘Zeb.’ zet Gideon Samson de alledaagse werkelijkheid op scherp. De kinderen uit de klas van juf Cato beleven allemaal iets vreemds, maar doen alsof het doodgewoon is. Annabelle zeurt om een leeuw voor haar verjaardag, terwijl ze thuis al een gazelle heeft. Lev sleept een man die Bruno heet (en die van woordzoekers houdt) mee naar de klas omdat hij het onderwerp is van zijn spreekbeurt.

(..) En zo regent het dingen om je over te verwonderen. Een vader die allergisch is voor oranje. Een donderdag waarop het huilen plotseling bij stemming wordt afgeschaft. (..) ‘Zeb.’ is een ijzersterk geheel en nu al een van de beste kinderboeken van 2018.

Gideon Samson houdt van literaire uitdagingen. Zijn debuut ‘Ziek’ (Zilveren Griffel 2010) had als hoofdpersoon een doodzieke kwaaie puber en speelde zich helemaal af in een ziekenhuiskamer. ‘Zwarte zwaan’ (Zilveren Griffel 2013) was een thriller, gegoten in drie ongebruikelijke vertelperspectieven: ik, zij en jij. ‘Zeb.’ is even zorgvuldig geschreven als voorgaand werk, maar compleet anders. Het [is geschreven] met een knipoog naar de Israëlische surrealist Etgar Keret (..).

‘De terloopse toon is razend knap.’