Stefánsson

Stefánsson

stefansson
‘Het wordt tijd dat deze man de Nobelprijs krijgt. Ga het lezen!’ – Brecht Russchen, leestippanel DWDD

stefansson1

[boekhandel Post Scriptum] Menig bezoeker van onze boekhandel heeft op de vraag om een leestip een titel van Jón Kalman Stefánsson in handen gekregen. En iedereen is daarna teruggekomen om zijn bibliotheek met deze schrijver uit te breiden. Stefánsson lezen is verslaafd raken aan zijn beeldende taalgebruik, zijn filosofische gedachten en zijn aanstekelijke humor. Het oeuvre van de IJslander is nu uitgebreid met een roman uit 2005, Zomerlicht, en dan komt de nacht: zijn debuut. Zijn vaste vertaler, Marcel Otten, is inmiddels goed ingewijd in zijn wereld en levert boek na boek uitstekende vertalingen af.

[fragment] We lijken (..) op andere plaatsen iets vóór te hebben – er is hier namelijk geen kerk. En ook geen kerkhof. Desalniettemin zijn er herhaaldelijk pogingen ondernomen om verandering in deze uitzonderingstoestand te brengen en een kerk zou onmiskenbaar een stempel op de omgeving drukken; het zachte gelui van kerkklokken kan neerslachtige mensen doen opleven en klokken dragen boodschappen van de eeuwigheid met zich mee. Op kerkhoven groeien bomen, en in de bomen zitten vogels die zingen. Solrun, de directeur van de lagere school, heeft tweemaal geprobeerd handtekeningen te verzamelen om drie eisen kracht bij te zetten: een kerk, een kerkhof en een priester. Ze heeft niet meer dan dertien namen bij elkaar gekregen, hetgeen niet voldoende is voor een priester, laat staan voor een kerk en al helemaal niet voor een kerkhof. Wij sterven natuurlijk zoals ieder ander, velen hier bereiken echter een hoge leeftijd, verhoudingsgewijs zijn er nergens in het land meer mensen boven de tachtig, wat misschien als bijzonderheid nummer twee is aan te merken. Op z’n minst tien dorpsbewoners naderen de leeftijd van honderd jaar, de dood lijkt hen te zijn vergeten en we horen ze ’s avonds giechelen als ze minigolf spelen op het grasveld achter het bejaardentehuis. Niemand is erin geslaagd een verklaring te vinden voor die hoge gemiddelde leeftijd, maar of het nou ligt aan de voeding, de levensinstelling, de ligging van de bergen, we hebben ongetwijfeld de hoge leeftijd te danken aan de afstand naar het kerkhof en daarom aarzelen wij om Solruns petitie te ondertekenen, in ons achterhoofd ervan overtuigd dat degenen die het wel doen hun eigen doodvonnis tekenen, dat ze rechtstreeks de dood oproepen. Dat is natuurlijk regelrechte onzin, maar zelfs de grootste flauwekul kan overtuigend werken als de dood in het geding is.
Voor de rest valt er niets opmerkelijks over ons te vertellen.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *