[review Guus Bauer] Materiaalmoeheid van Šindelka is goudeerlijk. En dat komt voornamelijk door de zo typische aanpak van deze jonge, maar stilistisch en vooral ook vormtechnisch briljant opererende schrijver. (..) [Zijn] organisch schrijven zorgt voor een bijna fysieke ervaring van de lezer. Ja, dit is een schrijver bij wie het niet eens zoveel uitmaakt waarover hij schrijft, de intensiteit van de beleving blijft hetzelfde. Ook al heeft hij zich met betrekking tot deze roman ‘opnieuw uitgevonden’. Een beetje een gemeenplaats, maar Šindelka durft, schrijft niet elke keer hetzelfde boek.

Waar Anna in kaart gebracht een caleidoscoop was, is de nieuwste Šindelka een roman in alternerende hoofdstukken. We volgen twee naar het noorden vluchtende broers, die samen op pad zijn gegaan, maar elkaar al snel uit het oog hebben verloren. De zinderende kracht van Anna is nog steeds aanwezig, en dat is opmerkelijk aangezien de schrijver nu af en toe een soort staccatoproza gebruikt en zelfs zondigt met betrekking tot het aantal metaforen. ‘Ribben uit het lichaam stulpend als een radiator.’ Maar ook ‘Dat licht had een zeker gewicht.’ 

Op een of andere manier, het mysterie van grootse literatuur, past alles bij deze twee tegen elkaar aanschurende vertellingen. Want zo is het ook nog een keer: door het schuren ontstaat als vanzelf vuur, een derde verhaal, een dialoog met de lezer. Šindelka weet de zenuw van de tijd weer te raken. De personages zijn levensecht, geloofwaardig, tja, tot op het bot en in hart en nieren, in al hun spieren, vezels en lichaamssappen. Šindelka houdt van mensen anders kun je, opnieuw, hun handelen, gevoelens, gedachten, lichamelijkheid, zinnelijkheid niet zo intens optekenen. De schrijver die de stethoscoop van de verbeelding te luister legt.

Voor ‘Materiaalmoeheid’ ontving hij de Magnesia Literatura, de belangrijkste literaire prijs van Tjechië, en werd hij genomineerd voor de EU Literatuurprijs 2017.