Mijn vier ratten

 

♦ Zucht…, af en toe kan ik me zo irriteren aan mijn broertjes.

Ik heb er vier: Nick, Jozef, Sam en Joris. Allemaal even irritant, maar dan op hun eigen manier. Het ergste is nog dat ze een vierling zijn. Ja je leest het goed, EEN VIERLING!

Gelukkig ben ik, Esther, de oudste. Ik ben zestien en de vier ratten (zoals ik ze altijd noem) zijn twaalf. Waarom ik ze de vier ratten noem is omdat ze alle vier ver-schrik-ke-lijk slordig en onverzorgd zijn. Maar dat is dan ook echt het enige wat ze gemeenschappelijk hebben. Ze zijn alle vier totaal anders namelijk. De oudste van de vier, Nick, gedraagt zich als een kleuter, kijkt nog teletubbies, speelt nog met de blokken en gaat elke avond standaard om halfzeven naar bed. Mijn moeder zegt altijd dat hij een achterstand heeft en dat we het hem niet kwalijk kunnen nemen omdat het juist mooi is dat hij nog zo kinds is. Alhoewel ik dan bij mezelf denk of je je als moeder dan niet ietwat schuldig moet voelen over je opvoeding…

Mijn broertje Jozef is het tegenovergestelde van Nick. Hij is twaalf en ontiegelijk slim. Hij is dan ook hoogbegaafd. Hij is twaalf en hoort dus in groep acht te zitten, maar hij zit al in de derde klas van het gymnasium. Hij kon al lezen toen hij vier was en dus heeft hij groep 1 en 2 maar overgeslagen. Later heeft hij ook nog groep 6 overgeslagen omdat hij ‘niets nieuws meer leerde’. Jozef verbetert altijd en overal iedereen! Het is zo erg dat zelfs mijn ouders het zo af en toe ook spuugzat worden.

Hij heeft geen hobby’s, behalve breien (hij stopt al onze sokken), scheikundeproefjes uitvoeren en leren. Wat ook kenmerkend aan hem is, is dat hij altijd dezelfde kleren draagt. Hij draagt altijd een witte blouse, met een rood vlinderstrikje, een bruine spencer, een bruine broek, zwarte puntige lakschoenen en een zwart rond brilletje met dikke jampotglazen.

Mijn broertje Sam heeft de allerergste vorm van ADHD en is heel erg druk. Hij loopt de hele dag door het huis heen te rennen om zijn adrenalineshot hoog te houden. Het ergste aan hem is niet eens zijn ADHD maar zijn huisdier Pluisje. Bij de naam Pluisje denk je natuurlijk aan een schattig konijntje. Nou, Pluisje is absoluut het tegenovergestelde van schattig, Pluisje is namelijk een stinkdier. Het ergste van Pluisje is dat ze van mijn moeder overal in het huis rond mag lopen en ons hele huis dus naar haar stinkt. Gelukkig heb ik een slot op mijn deur laten zetten zodat noch Pluisje noch één van de vier ratten mijn kamer binnen kan komen.

Dan de laatste van de vier, Joris. Joris is het allerstilste kind dat ik ken. Per dag zegt hij hooguit tien woorden. En als hij zijn dag niet heeft zegt hij helemaal niks. Mijn ouders hebben dit, na vijf psychologen en drie cursussen, maar gewoon geaccepteerd. Het allerliefste wat Joris doet is de hele dag door gamen. Ik zie hem alleen tijdens het eten omdat hij na schooltijd verder de hele dag op zijn kamer zit.

Vrijdag kwam mijn moeder bij het ontbijt met de vraag of ik kon oppassen op de ratten omdat ze vanavond met mijn vader uiteten ging. Na veel gezucht en gesteun van mij, omdat ik eigenlijk met mijn beste vriendin Suze had afgesproken, heb ik het toch maar geaccepteerd toen ze voorstelde om me ervoor te betalen, dan maar wat korter naar Suze. Om halfzes vertrokken ze, wat inhield dat ik moest avondeten met de ratten. Mam had spaghetti in de koelkast laten staan zodat we die alleen nog maar op hoefden te warmen.

Het eten was een hel, ze aten nog viezer dan anders, Nick stopte de slierten in zijn neus en ging ze daarna kneden tot een grote vieze bal, doopte die in de saus en gooide hem recht in mijn gezicht. Toen ik hem daarna uitschold voor vieze kleuter en dreigde dat ik het tegen mama zou zeggen, begon hij keihard te huilen en droogde zijn tranen aan zijn ondertussen vies geworden T-shirt. Toen werd Sam boos omdat ik Nick aan het huilen had gemaakt en begon met zijn lepel saus op mijn net nieuwe T-shirt te mikken. Ondertussen zat Joris vredig in zijn neus te peuteren waar Jozef zich groen en geel aan ergerde en een preek begon te geven over de bacteriën die allemaal in snot zitten.

Na het eten was ik superchagrijnig en vies. Ik kleedde me snel om, stopte Nick om half 7 in bed en ging rustig op de bank zitten. Toen realiseerde ik me dat ik mijn mobiel vergeten was bij Suze. Ik twijfelde lang of ik hem op zou gaan halen, maar Suze woont niet ver weg en met de fiets ben ik er zo. Ik vroeg aan Jozef of hij even op wilde letten. Jozef knikte snel en ging gauw weer verder met zijn huiswerk, die hij nog voor zijn hele klas moest maken. Toen ik tegen Sam zei dat ik heel even weg zou zijn en dat hij zich lief moest gedragen begon hij te juichen en zei dat hij zich echt heel lief zou gedragen. Yeah sure. Tegen Joris zei ik niet eens dat ik weg was, want die zat toch op zijn kamer te gamen en zou daar waarschijnlijk niet meer uitkomen.

Ik sprong op de fiets en sjeesde naar Suze toe. Suze gaf me mijn mobiel en vroeg of ik haar nog even wilde helpen met haar wiskundehuiswerk. Ik stemde toe en ging even mee naar binnen. Na het wiskundehuiswerk gingen we ook nog even kletsen en film kijken en uiteindelijk waren er alweer drie uur voorbij. Ik schrok gigantisch en fietste snel terug naar huis, hopend dat de ratten lief lagen te slapen en niet het hele huis omgebouwd hadden. Onderweg hoorde ik het geluid van sirenes. Toen nog niks vermoedend fietste ik door. Toen ik in mijn straat aankwam zag ik de ambulances en de brandweerauto voor ons huis staan. Mijn vader en moeder stonden bij een van de ambulances en uit het huis kwam vuur. Ik schrok gigantisch en fietste met kloppend hart de oprit op. Toen zag ik Nick in een ambulance aan de beademing liggen en ik besefte dat ik in de grootste nachtmerrie ooit was beland. Toen ik daarna ook nog Joris, Jozef en Sam in een ambulance zag liggen, mijn moeder hartverscheurend hoorde huilen en ons huis langzaam zag afbranden, werd alles zwart voor mijn ogen…

Rachel van der Sluijs