(Uit interview met Martel, maart 2016) “De hoge bergen van Portugal is in de eerste plaats een hervertelling van de stichtingsmythe van de christelijke beschaving: God hield zo van ons, de mensheid, dat hij zijn eigen zoon opgaf. En dat — die gebeurtenis, dat gegeven — wordt nog steeds beschouwd als het ergste wat een mens in zijn leven kan overkomen: niet de dood van een ouder, zus of broer, maar de dood van een zoon. De mythe rondom Jezus heeft de westerse wereld volkomen veranderd. Ik heb willen onderzoeken hoe zo’n verhaal ontstaat: in het eerste deel van mijn boek sterft een jongetje in een boerendorp na een aanrijding door een auto, in het derde deel is hij haast heilig verklaard en gelooft men dat hij wonderen verricht, net zoals met Jezus het geval was. Uit een kleine, individuele en doodgewone gebeurtenis is een religieuze traditie ontsproten. Ik leg niet uit waaróm dat gebeurt, ik observeer hóe zoiets gebeurt. (..) In Het leven van Pi heb ik onderzocht hoe geloof werkt, en kwam ik tot de conclusie dat het een subjectieve interpretatie is van de werkelijkheid die die werkelijkheid tegelijkertijd transformeert; in De hoge bergen van Portugal heb ik gekeken naar wat religie precies kan doen. Maar beide boeken hebben me laten zien dat geloof voorbij ratio gaat. [En] het gaat zelfs [zo ver]: je gelooft niet ondanks het tekort aan bewijs, je gelooft ondanks geen enkel bewijs.”