Jij sneeuwpop witter heer dachten

wij, onder je pij teruggetrokken

voeten van ijs, de winterkou door-

trekt je huid, en je vindt het best

 

zo,  – in gedachten sta je daar, in

gedachten hoor ik je denken: denk

niet dat ik denk denken doe ik

niet. Ik zie dat je onze wereld be-

 

schouwt als wit. Jij sneeuwpop,

jij houdt je adem in. Zo nieuw

alles is. Alles zal zijn. Witter

dan wit, of nog witter die mop.

 

Geen winter zo minder of

meer,

altijd redt ons de Heer.