[uit interview met BW, eciblog.nl] Heb je een speciale band met de Mont Ventoux? (..) In 2009 heb ik de berg voor het eerst zelf beklommen, en in 2012 nog een keer. Hij is zwaar. Ik vind het een prachtige, maar ook intimiderende berg. Hij is gevaarlijk, veranderlijk. Er vallen elk jaar doden.
Wat zou je tegen de lezers zeggen die zich af laten schrikken door het idee dat ze een wielrenverhaal gaan lezen? Dat Ventoux nergens over wielrennen gaat. Het gaat over zes vrienden, van wie er één is overleden. Er wordt zo nu en dan in gefietst, maar dat is wat anders dan wielrennen. Ze beklimmen de Ventoux, maar ook daar gaat het niet om de racefiets. Die laatste beklimming is de loutering, het moment waarop de dingen de goede kant op vallen.
Lees je zelf graag? Zo ja, wat, van wie? Ik lees al mijn hele leven graag. De laatste tijd ook weer veel fictie, nadat ik me jarenlang meer op de non-fictie had gericht. Geschiedenis, filosofie, religie, biografieën. Ik ben liefhebber van de oude Russen, vooral Tsjechov en Toergenjev en van de jonge Amerikanen. Meest recente boek was De Zoon van Philip Meyer, een schitterend familie-epos. Waar ik ook blij om ben: dat in de Nederlandse literatuur de verhalenvertellers in opkomst zijn en de navelstaarders op de terugtocht. Schrijvers als Miquel Bulnes, Joost de Vries en Jan van Aken, daar verwacht ik nog heel veel moois van.
