Af en toe kom je in boeken een bepaalde vorm van pure elegantie tegen, een niet geniale maar wel meesterlijke manier van schrijven, die de lezer een heel eigen, misschien zelfs leeg genoegen verschaft, net zoals wanneer je je vinger over een glad oppervlak laat glijden, of wanneer je languit naar een stromende rivier ligt te kijken. Het maakt niet eens zo heel veel uit wát je aan het lezen bent, het is een op een subtiele manier fysiek genoegen, louter veroorzaakt door de plaats die het geschrevene inneemt in de ruimte, door de lichtheid van de bewegingen, door het heldere geluid dat het maakt wanneer het op het marmeren blad van onze aandacht stuitert. In zo’n geval lees je niet zozeer om te leren, en eigenlijk evenmin om op een intelligente manier te worden beziggehouden, je doet het om dat proza te laten stromen over sommige van je persoonlijke ergernissen, of nederlagen, of mislukkingen, zodat die minder schrijnen en het vuil uit de wond wordt gespoeld. Je leest dus louter vanwege het genoegen van het lezen – en om jezelf te helen. (..) (Als het u idioot lijkt om [hieruit] troost te putten (..), kan ik  u vertellen dat u het mis hebt, of dat u niet echt weet wat bepaalde barsten in de ziel inhouden, en dus ook niet wat de waarde is van de zalfjes die daarop gesmeerd kunnen worden. En dat niet alleen. Ik ben zo vrij eraan toe te voegen dat u iets  mist als u niet op z’n minst één iemand hebt aan wie u ongedwongen dit (..) cadeau kunt doen als teken van liefde – in de overtuiging dat diegene er blij mee zal zijn.)

 

Precies dit proza schrijft Baricco.