„Tijdens het schrijven merkte ik: dit boek is anders. Schrijven is altijd een emotioneel proces, maar dit was heftig.”

Nrc.nl – Uit: interview door Toef Jaeger

/ Het denkbeeldige legt het altijd af tegen de werkelijkheid in je werk. Ik vroeg me af of met dat idee wel te leven is als auteur.

„Wel als je leeft zoals ik leef. Die werkelijkheid is een steen waaraan ik mezelf schuur, een maatstaf, een onderzoek. Als het denkbeeldige het gaat winnen van de werkelijkheid dan kom je in de wereld van de wanen terecht. Misschien ben ik daar ook bang voor. Als ik verhalen over psychosen hoor, kan ik me ermee identificeren, maar ik zou nooit in die wanen kunnen geloven. Misschien is dat wel mijn redding, maar dat betekent ook dat je soms misschien te sceptisch of te wantrouwend bent.”

Is het ook de enige manier om de man te zijn die niets mankeert, zoals bij Kadoke het geval is en zoals de psychiater tegen jou zei toen je kind was?

„Het is absurd dat je ouders je naar een psychiater sturen en dat die dan zegt: dit kind mankeert niks, laat de ouders maar komen. Maar, zeker met dit boek – en misschien was het daarom moeilijk om dit boek te schrijven – dacht ik: met mij is wel iets aan de hand.”

En dat waren de angststoornissen en het idee dat je andermans lijden niet ziet?

„Het is een proces. Ik identificeerde me met Kadoke tijdens het schrijven, meer dan met andere personages. Hij is niet grensoverschrijdend en toch denk je: er is met hem iets aan de hand en daarop dacht ik weer: er is met mij iets aan de hand. Dat niet-sterven volgens Kadoke gelijkstaat aan leven, dat kan je niet normaal noemen. Als er niets aan de hand is, betekent het dat er iets aan de hand is. Het is niet voor niets dat in het boek tegen Kadoke wordt gezegd: ik zal je leren wat lijden is, dan leer je wat liefde is. Dat is een vreselijke gedachte, maar ook een mooie.”

En heeft Kadoke geleerd wat liefde is?

„Wel in die zin dat hij op een punt is gekomen dat hij zichzelf kan vernieuwen.”