Nieuwe Schippers (leesfragment: De lijstenmaker)

Nieuwe Schippers (leesfragment: De lijstenmaker)

kschippers2[fragment] Loop langs de lijstenmaker, een telefoontje is me te weinig, wil de foto van m’n dochter zien, al dan niet op het glas. Hij heeft de foto al en ik zie niet eens waar hij vandaan komt, vingervlug in z’n eigen omgeving. ‘Het moet nog even rusten,’ zegt hij. ‘Hij staat hier nu toch al een tijd.’ ‘Je zag je dochter ook niet groeien.’ ‘…nee.’ ‘…vraag me sinds Doortje van alles af,’ gaat hij verder. ‘…zoals…?’ ‘…de tast bij handelingen die je weer vergeet…’ ‘Een deur op slot doen?’ probeer ik. ‘Ja, dat… een bril ergens neerleggen…’ ‘…jas laten stomen en je paspoort zit er nog in…’ ‘…als ik in mijn eigen zaak ergens naartoe loop…’ ‘…een map, een bus verf…’ ‘…vernis, een litho… is ’t net of m’n huid zich dat herinnert…’ ‘…niet alleen je ogen…’

(..) Die middag belt Doortje, ze mag vanavond optreden in het kleinste theater van de stad, plotseling, nu moet ze nog publiek zoeken. Ze dacht aan mij, een hoogleraar in de kwantummechanica heeft afgezegd. Ze doen er van alles. Als ik het theatertje in een steeg van de Jordaan binnenloop is er nog niemand. ‘Denk je nog veel aan de tast,’ lacht Doortje, ‘daar gaat muziek nou over.’ ‘Hoe dan?’, we lopen door de zaal, je bent er gauw doorheen, zo klein is het. Ze begint te zingen, niet te hard, het past bij de sterkte van de zaal, hij leerde haar te strelen, maar toen hij het eindelijk kon, was ze er niet meer …een oefening, ze gaat achter de piano zitten en speelt het nog eens. ‘Uit het Engels?’ vraag ik. ‘’t Is van Dorothy Fields… (staat op) …he learned to touch her…’ ‘…wordt het nou groter…’ ‘…komt door het zingen… but when he could…’ Ze loopt naar een vriendin die binnenkomt, is wat er hier over ons staat nog steeds te groot? Ik zeg er iets over tegen Doortje, om er nou mee door te gaan. ‘Zo dan?’ ‘Nu is het weer te klein, geloof ik.’ ‘De typografie is jouw kleding…’ zegt de vriendin. ‘Als hij het nou anders wil,’ zegt Doortje. ‘Het past je… jij bent hier toch de baas…’ ‘…she disappeared,’ zingt ze en loopt naar een ander toe.

Het wordt nog druk in de kleine ruimte. Doortje is niet zenuwachtig, ze praat met vriendinnen, geen afstand tot het publiek, ze mogen haar meteen zien. ‘I See Your Face Before Me’, ze is gaan zitten en speelt het, herken het, al bij de intro, een paar klanken voor het begint, ‘the unreal from the real thing / is hard to know’, een voorschot en dan komt het,

I see your face before me crowding my ev’ry dream

…groot bereik heeft ze niet, ieder woord is raak.

There is your face before me you are my only theme

Weet niet eens wat ze heeft laten inlijsten of haalde ze iets op?

It doesn’t matter where you are

…zo mooi ernstig, openbaar en besloten, iets tussen Anita O’Day en Blossom Dearie in, ze zingt het en zingt het niet, spreekt het, nee, ze zegt het,

I can see how fair you are

…of het American Songbook eindelijk voor zichzelf opkomt, je hoort het niet vaak meer. De kolos van Prora en dan de bevrijding, in één klap was het er, film, jazz, technicolor, alles kreeg kleur.

If you could share the magic, if you could see me too

…Na de bevrijding was elk lied… maakte elke song m’n leven, het American Songbook heeft ons bevrijd.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *