[bron: vanoorschot.nl] Na sluitingstijd stapt Christus op een schilderij van Holbein van zijn kruis af, de lijst uit, de wereld in. Het is een van de vele sterke beelden in deze nieuwe bundel van Willem Jan Otten.

Otten ontving de P.C. Hooftprijs voor de vele essays die zijn oeuvre rijk is, maar hij had die prijs even goed voor zijn gedichten of romans kunnen krijgen. Poëzie vormt samen met scherpzinnig denken het grondakkoord van al zijn werk. Zijn nieuwe bundel, Genadeklap, maakt dit eens te meer duidelijk: Otten laat zijn lezer met hem mee denken, aansluiten bij zijn redeneertrant en kijken met zijn ogen.

Genadeklap vormt door een aantal langere gedichten en reeksen een bijna verhalende stap in zijn poëzie. De gedichten van Otten zijn in de eerste plaats (onder)zoekend, maar kunnen niet zonder hun heldere regels en compacte vorm. Genadeklap is niet een uitsluitend intellectuele oefening maar vooral een proeve van Ottens lyrische ambachtelijkheid. Zijn poëzie is zonder uitzondering raadselachtig en verstaanbaar tegelijk, tastend muzikaal, soepel, vol eigen woorden en eigenzinnige beelden.

Genadeklap laat zien hoe de dichter is gegroeid, ook als mens, sinds zijn vorige bundel zes jaar geleden verscheen.

EXTRA: Fragment uit Willem Jan Otten, Girardlezing, november 2016

Dames en Heren.

Ik kan niet beloven dat wat ik te zeggen heb niet uitmondt in iets dat sommigen van u in de oren zal klinken als een preek. Ik zal, als het zo ver is, mijn linkerhand opsteken en met de wijsvinger daarvan schudden, zo (linkerhand opsteken, vinger schudden). U kunt dan zo doen (met beide handen oren dicht drukken). Als ik u mij dan na enige tijd zo ziet doen (linkerhand gebald opsteken), dan kunt u weer vrij adem halen, want dan lees ik een gedicht voor. Daarna is het afgelopen.

*

Zoals zo veel mensen wier arbeid bestaat uit op een afgesloten kamer in zich zelf te keren en gedachten naar de punt van hun pen te lokken – een vreemd, soms opgejaagd, blind werkje – heb ik dikwijls muziek aanstaan. Meestal één stuk, op repeat gezet. Tijdens het schrijven van wat nu komen gaat was dat een compositie van Steve Reich, het heet Proverb. Het is voor stemmen, vooral van vrouwen, en ze zingen maar één zin: ‘How small a thought it takes to fill a whole life.’ Hoe klein kan een gedachte zijn om toch een heel leven te vullen.