[bron: tzum.info] Een onderzoek naar mogelijkheidsfactoren, overlappende waarheden. Kollaard beheerst het literaire spel volledig. Maakt in deze verzamelde prozastukken daar mooi terloops een studie van. (Een verhalenbundel, een roman in verhalen, essayistische fictie, het is van volstrekt ondergeschikt belang hoe je dit werk kwalificeert.) De werking van het geheugen, het selectieve gebruik van herinneringen. Zonder proza met elkaar te willen vergelijken, is Levensberichten een stuk meer doorwrochter, fijnzinniger en filosofischer dan het onlangs verschenen Het enige verhaal van Julian Barnes, waarin tussendoor een soortgelijk ‘spel’ wordt gespeeld.

Het werk van Kollaard is altijd verzorgd. (..) Dit is sterk voelbare literatuur. Schrijven op z’n best, wars van conventies, anders dan die van de taal. En zelfs daar neemt Kollaard nog weleens een loopje mee. Het is een heel eigen, gedurfd. In de zin dat het de grenzen van de literatuur opzoekt en soms een stapje in nauwelijks ontgonnen gebied zet. De schrijver comprimeert, creëert zijn eigen niemandsland. Levensberichten is beslist een stap naar een nog hoger niveau, zonder dat het té intellectueel wordt.