[fragment] “Klimaatverandering is geen legpuzzel die je op tafel laat liggen en waarmee je verder kunt gaan als je agenda het toelaat en je er zin in hebt. Het is een huis dat in brand staat. Hoe langer we er niets aan doen, hoe moeilijker het wordt om er nog iets aan te doen, en door positieve terugkoppeling – het smeltende witte ijs verandert in donker water dat meer warmte absorbeert; bij het ontdooien van de permafrost komt een enorme hoeveelheid methaan vrij, wat een van de schadelijkste broeikasgassen is – bereiken we al heel snel een kantelpunt. Dan slaat de klimaatverandering op hol en zullen we onszelf niet meer kunnen redden, hoeveel moeite we er ook voor doen.

(..) De klimaatcrisis is de grootste crisis waarmee de mensheid ooit is geconfronteerd en het is een crisis die altijd tegelijkertijd zowel gezamenlijk aangepakt moet worden als individueel onder ogen moet worden gezien. We kunnen niet langer de maaltijden eten die we gewend zijn en daarnaast ook de planeet behouden die we gewend zijn. We moeten ofwel sommige eetgewoontes loslaten ofwel de planeet loslaten. Zo simpel is het en zo ingewikkeld. Waar was u toen u uw besluit nam?”