I

Grafomanie is onbeteugelbare

schrijfdrang achter de dingen

kijken met ogen dicht,

er is een pen die beweegt

op de maat van de regel,

de onregelmaat ontregelt.

Muze, wat weerhoudt

me? De hap lucht tussen

de woorden, – deze zin, dit?

 

II

Te achterhalen de talende

tover in tekens gevangen

bevrijd gaat een zon

bal bol bloedbaan rond

onder maar ook moet

de punt tikkend op de

regel zacht een verhaal

de dag indragen voor de

nacht. Muze, ook nu?

 

III

Ik begreep meteen dat de

deur in het slot viel of

altijd open zou blijven

staan. Het langzame

kuchen uit mijn keel

was iets nieuws. In

het licht was er een

raam, het silhouet

schoof richting mij, en

ja zei ik, nee hoor, ik.

Muze, dat ik begreep

wat geen begrijpen kon zijn.

 

IV

De lucht klaart op op

dit moment, moment van

achterwaarts blikken met

wat woorden handjevol,

handjevol zoet want de lucht

klaart op op het juiste

moment, aan de binnenkant

van het oog; waar het hart

begint, hard begint te stralen.

Muze, muze mijn, mijn muze.

 

BT