[Marja Pruis op groene.nl] Zoals het boek is vormgegeven is alleen al een traktatie. Mooi formaat, soepele omslag met lonkend stadsgezicht; veel inhoud in vederlichte verpakking, kan zo mee in de vakantiekoffer. Auke Hulst, die twee jaar geleden vriend en vijand verraste met de autobiografische roman Kinderen van het ruige land, bundelde in Buitenwereld, binnenzee zijn mooiste reisverhalen en vulde die aan met een aantal nieuwe stukken. In een sterk Woord vooraf positioneert hij zichzelf als reisschrijver, ‘ik reisde met de blik van de schrijver’, en maakt hij op een ontroerende manier duidelijk hoe het allemaal zo is gekomen. Hoe hij van een angstvallig reiziger uitgroeide tot iemand die nieuwsgierig durfde te zijn, en lustig van geest. Dat zijn broer hem op het juiste moment wist te verleiden mee te gaan naar Birma, was een belangrijk keerpunt.

Het feit dat het niet allemaal vanzelfsprekend ging, dat er blijkbaar iets overwonnen moest worden, en misschien nog wel steeds, maakt deze reisverhalen des te interessanter. Niets zo saai als iemand die verre reizen maakt en daar enthousiast verslag van doet. Bij Hulst kan er wel eens iets mis gaan, of alles anders blijken te zijn dan verwacht. Het verkeerde graf wordt bezocht, het meisje komt niet opdagen, er kan niet de zee worden opgegaan. Mooie, drooggeestige beschouwingen levert dit op, van iemand die er altijd een beetje naast lijkt te staan. ‘Ik ben verkast, want een mens moet, net als een haai, in beweging blijven. Nieuwe indrukken houden me bovendien af van te veel zware gedachten, iets waartoe ik nogal geneigd ben.’

Met Motel Songs werd Auke Hulst de winnaar van de Bob den Uyl Prijs 2018.