Met achterdoek
[flaptekst] Met De wezenlozen profileert Wytske Versteeg zich in één klap als een fonkelende nieuwe ster aan het literaire firmament.
[review] De wezenlozen is een gecondenseerde roman met een bijzondere compositie. Het eerste hoofdstuk is complex en geeft veel informatie die pas veel later in het boek duidelijk wordt. Als het boek uit is, komt het verhaal van Ismeen tegen het achterdoek van de andere levens tot zijn volle recht. Toch is het belangrijk dat Ismeen het boek opent, want zij is de echte hoofdpersoon. Op zichzelf bestaat ze niet. Zij lijdt onder het tweeling-zijn, zij is het product van haar opvoeding, van hoe haar ouders haar hebben gevormd. Haar verhaal grijpt je het meest aan, omdat zij (net als een hoofdpersoon uit een naturalistische roman) de speelbal lijkt van haar omstandigheden. Versteeg heeft een zeer rijk boek geschreven, dat wemelt van de motieven, de verwijzingen naar de klassieke literatuur en de fraai gestileerde zinnen. Geen boek dat je gemakkelijk wegleest ’s avonds in bed door de precisie waarmee het geschreven is, maar wel een boek om te koesteren, met zinnen om vaak te herkauwen.