[fragment] In mei 2011 wijdde de Nouvelle Revue Française een nummer aan het thema ‘Un tour de la France’, het schetst een literair panorama van Frankrijk. Meer dan twintig schrijvers en critici schreven voor de gelegenheid een verhaal of een kort artikel over het land waarin ze woonden, over steden, dorpen of streken, ze schreven over hun familie, over boeken en beelden uit hun jeugd die ze nog op hun netvlies hadden. Het was uit nieuwsgierigheid dat hij besloot tot een dergelijke ‘cartografische onderneming’, schrijft samensteller Stéphane Audeguy, maar er was tegelijkertijd aanleiding toe, want ‘we denken wel dat we weten wat nationale identiteit, multiculturalisme en globalisering betekenen’, maar dat is maar schijn. Laten we eens aan schrijvers vragen, zo bedacht hij, wat ze ‘over, met, naast Frankrijk’ te zeggen hebben. Want ‘niets kan Frankrijk beter in kaart brengen dan literatuur’.
In dit boek ga ik op zoek naar het beeld dat er in recente Franstalige literatuur van Frankrijk wordt gegeven. De twintig schrijvers die ik portretteer, dragen via hun werk op de een of andere manier bij aan het beeld dat wij ons vormen van l’hexagone, zoals Frankrijk vaak wordt aangeduid. In hun romans, in hun verhalen resoneert de culturele identiteit van Frankrijk. Zo niet direct, dan toch indirect, zo niet bewust, dan toch onbewust belichten ze een aspect van Frankrijk. Ze doen dat met een kritische of historische blik, persoonlijk of afstandelijk, vanuit de verbeelding of juist met de neus op de realiteit gedrukt, beschouwend of geestig, in staccato zinnen of juist barok en lyrisch, ze kiezen voor korte puntige schetsen, dikke avonturenromans of juist voor verstilde portretten.
De roman is het populairste literaire genre – dat is in Frankrijk niet anders dan elders in Europa. Populairder dan het essay, poëzie of toneel. Maar wat is een roman? Wie kan die nog definiëren? De roman is elastisch en neemt tegenwoordig heel uiteenlopende vormen aan.