[uitgeverijprometheus.nl] Trouw prijst de vertelstem die Peeters hanteert, waarbij de lezer consequent vanuit het onwetende, van moreel besef verstoken perspectief van Dochter de meest naargeestige dingen te zien krijgt. Peeters werkt veelal op basis van suggestie, en de lezer krijgt enkel flarden mee. Met deze stijl ‘nagelt Peeters je vast aan je stoel,’ aldus Trouw.

[fragment] ‘Hoe heet je?’ Gewone woorden, maar ze klinken donker. Ik moet uitkijken. ‘Hoe heet je?’ Dochter, denk ik bij mezelf. Dochter, natuurlijk. De vrouw vraagt waar ik woon. In ons huis. Dat van vader en mij. Ze wil nog meer horen. Wanneer ik geboren ben. Een hele tijd geleden. Toen de tuin nog vol medicijnbloemen stond. Met de blaadjes verzorgde ik de cavia’s. Elke dag op hetzelfde uur. Dat doe ik nu niet meer. Ze vraagt wat er gebeurd is en waarom. Ik kijk naar mijn laarzen. Ik wil ze uitdoen en aan mijn voeten krabben, maar ik weet niet hoe, met die zakken rond mijn handen.

Het is een raadsel voor Dochter waarom zij aan een kruisverhoor van de politie onderworpen wordt… Dochter is een ogenschijnlijk onschuldige psychologische roman, maar ongenadig voert het verhaal de lezer de diepte in.