[review] Opvallend is de gelijkenis tussen De omweg en de film Nothing Personal, die op het Nederlands Filmfestival ruim werd bedeeld met Gouden Kalveren. Ook in de film van Urszula Antoniak gaat het om een jonge vrouw, een vrouw zonder verleden, zonder toekomst en met een heden dat zich afspeelt in de groene, regenachtige bossen van Ierland. Ook in Nothing Personal wordt voornamelijk gezwegen. Ook daar was er voortdurend de spanning die moest en zou culmineren. Bakker zal de film zeker gezien hebben en erdoor geïnspireerd zijn geraakt. Maar waar Antoniak de beelden van de grazige weiden en het zachte ruisen van de regen zomaar cadeau kreeg van de natuur, daar kan Bakker het zonder beeld en geluid af. Zijn korte zinnen blijken meer dan genoeg.

Bij het lezen van werkelijk goede boeken raak je langzaam in een trance. Je staat met je neus op het beschrevene, sterker, je beleeft wat de personages beleven. Bakker beheerst de kunst van de hypnose door middel van zijn afgemeten zinnen en het weglaten van vrijwel alle cruciale informatie. Verwacht geen spectaculaire achtervolgingen of broeierige nachten. Het domein van Bakker is de natuur, het vocht, de langs de hemel jagende wolkenluchten en de stilte die daarbij hoort. Voeg daar nog een ontluisterend plot aan toe en je krijgt een werkelijk goed boek. Het is het kunstwerk dat onherroepelijk verrijst als die eerste zin maar goed is.