[bron: leesclubvanalles.nl] Jan van Aken ‘heeft iets’ met Arabieren, of liever: met de Arabische klassieken. En niet alleen de Arabische trouwens. Voor de lezer die een beetje thuis is in de Middeleeuwse geesteswetenschappen, de klassieke wijsbegeerte, de Koran en die goeie ouwe Bijbel, kan met het lezen van ‘De valse dageraad’ een feest der herkenning beginnen.

Ook voor wie niet thuis is in de klassieken valt er een hoop te genieten: het verhaal leest als een spannende schelmenroman, en voortdurend moet de neiging om snel even vooruit te bladeren bedwongen worden. Geregeld wordt de lezer verrast met vondsten die een glimlach van herkenning of bewondering afdwingen.

Jan van Aken roept in ‘De valse dageraad’ een wereld tot leven van keizers, schavuiten, bedriegers, pausen, dichters, zuiplappen, christenen, koningen, machtswellustelingen, purpergeborenen, slaven, mohammedanen, heiligen, vikingen, paleiswachten, ijzersmeden, krijgers, boetelingen, bisschoppen, monniken en novicen.

De titel verwijst naar een natuurfenomeen dat al in de zevende eeuw bij de moslims bekendstond als Dhanab al-Sirhan, of ‘(grijze) wolvestaart’: het allereerste gloren van de dag, de luttele momenten waarop het zonlicht zich als een verticale streep door het nachtelijk floers perst. Deze valse dageraad ging vooraf aan de ware dageraad, en pas dan werd het tijdstip van gebed en onthouding vanaf de minaretten verkondigd.