[uit column James Worthy, 29|5, parool.nl] Vorige week was ik een boek aan het lezen op mijn terras. Het was 27 graden. Ik droeg geen shirt. Lezen zonder shirt, ik doe het graag. Zonder shirt lijken de zinnen makkelijker binnen te komen. Ze hoeven alleen maar je huid te doorboren en ze zitten in je borstkas.

Ik genoot van het boek. Misschien kwam het door het weer of door de kan koude ijsthee die naast me op de grond stond. Of misschien kwam het door het negenjarige buurmeisje dat op haar saxofoon aan het oefenen was. Hoe dan ook, ik genoot. (..) Toen mijn vrouw en kind thuiskwamen, legde ik het boek op zijn buik op het balkontafeltje. Voor de zekerheid schreef ik ‘bladzijde 54’ in mijn telefoon.

“Is het een goed boek?” vroeg mijn vrouw. Ik knikte.

“Wat vind je er zo goed aan dan?”

“Ik vind het goed, omdat het kabbelt. Veel boeken hebben een te sterke stroming. Ze willen je de hele rivier laten zien. Van bron tot monding. Het landschap vliegt aan je voorbij. Je ziet de hele rivier, maar aan het einde van de reis heb je niets gezien. Dit boek kabbelt. De lezer krijgt de tijd. De schrijver verkoopt hengels in een schuurtje naast de brug.”