Te ontdekken dat het hoogste, het edelste, het heiligste van de mens in elk mens aanwezig is, dat dat juist het oorspronkelijke in hem is, dat ieder mens het heeft, als hij het hebben wíl. En dat is juist het heerlijke in het geloof, dat men het slechts op deze voorwaarde kan bezitten; daarom is dit het enig deugdelijke goed; want men kan het slechts hebben door het voortdurend te verwerven, en men kan het slechts verwerven door het voortdurend voort te brengen.. (..) De toekomst immers is alles, het heden is er een deel van; hoe kunnen wij nu het geheel gewonnen hebben, voordat wij aan het eerste deel ervan toegekomen zijn? Hoe kunnen wij ons van die overwinning terugbuigen naar datgene wat voorafging? Is dit een dwaze moeilijkheid die het verstand zich schept? Helemaal niet. Het is precies zoals hier gezegd wordt; want wij willen volstrekt niet elke manier van bemoeienis met de toekomst aanprijzen. Hij die haar totaal opgeeft, leeft slechts in een onwaardige zin hevig in het heden; hij die haar niet wint, heeft een vijand te meer, die hem verzwakt in de strijd met het heden; pas hij, die haar gewonnen heeft, zal gezond en hevig leven in het heden. — Uit: Kierkegaard, nieuwjaarspreek 1843