[Arnon Grunberg, volkskrant.nl, 25|2] “Op een terras [in het Zwitserse dorpje Fex] las ik de prachtige roman Lila van Marilynne Robinson, over een oudere predikant en een jongere vrouw, over wie Robinson schrijft: ‘Het enige wat zij had was dat mes. En doodsangst, eenzaamheid en berouw. Dat was haar bruidsschat.’

De predikant zegt: ‘Ik dacht dat ik had geleerd nooit meer mijn zinnen op iets te zetten.’ Leven is je zinnen op iets zetten, zegt dit boek, maar er zijn veel meer manieren om dat te doen, of, zoals op de laatste bladzijde staat: er zit ‘meer leven in ons dan we kunnen verdragen’. Toen ik het boek uit had, wilde ik ook predikant worden, maar omdat dergelijke verlangens beter kunnen worden onderdrukt, ging ik naar mijn hotel en zette Nena’s Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann hard op.

Aan mijn petekind vroeg ik of hij met me wilde dansen. Dat wilde hij niet, maar hij wilde wel met me vechten. Dat was ook goed.”