Compositorisch indrukwekkend, de verhaallijnen ja, maar let eens op einde en begin van elk hoofdstuk, sterker nog: op het einde van elk hoofdstuk en de volgende hoofdstuktitel, te ontdekken valt een vraag en antwoord spel. Is het leuk bedacht in het auteurs hoofd? Het feit in herhaling lijkt ook De Moor te overvallen. Elk hoofdstuk dwingt tot omslaan naar een volgend hoofdstuk, en ja, als er steeds een vraag gorgelt als in een afvoerputje wil je weten of het verhaal ermee verdwijnt of overleeft. Soort van adembenemend verslavend hikhijg leeservaring levert het. Wat gebeurt hier? Denk je. En steeds. En ook steeds: nee he, niet weer! En ja, daar gaan we weer. Aan het einde van elk hoofdstuk word je zelfs bang voor de nog ongeziene titel bovenaan. Uiteindelijk zal er jouw antwoord staan. Zoiets.

[Uit een verslag van een gesprek dat Jeroen van Kan met De Moor had – door Rein Swart] Andermaal komen in de nieuwe roman van Margriet de Moor de wonderlijke wegen die mensen in het leven gaan tot uiting. De Moor is een beschaafde vrouw die niet wil verklaren, maar vooral tonen hoe het leven geleefd wordt. Alles wat ze schrijft is visueel, zegt ze, terwijl ze in haar eigen leven wazig ziet. Jeroen van Kan vraagt haar of haar boeken talentvoller zijn dan zij zelf is. De Moor beaamt dat grif. De verschillende hoofdpersonen in de roman gaan hun eigen gang. Van Kan vraagt hoeveel inzicht men in [de] gebeurtenis[sen] moet hebben. De Moor zegt dat het haar vooral om het tonen gaat. Ze beschrijft eerder het hoe dan het waarom, net zoals dat in de film gebeurt.

Bij voorbeeld zo: