Veellezer Serena Frome wordt ingezet voor Operatie Suikertand, een geheime missie binnen de literaire wereld. (..) Gaandeweg wordt deze spionageroman tot een liefdesroman die uitmondt in een roman over lezen en schrijven. Een sleutelzin over het boek dat we in handen hebben, is de uitspraak van [schrijver] Tom: “Het slot is er al aan het begin. Serena, er is geen plot. Het is een bespiegeling.” In het origineel staat er ‘a meditation’. Onder de lichte oppervlakte gaat een even impliciete als diepzinnige meditatie schuil waarin McEwan interessante vragen opwerpt over de verhouding tussen het leven en de literatuur. Is het echte leven (..) met z’n voortdurende mengeling van vermomming en onthulling, van leugen en waarheid niet ook een vorm van fictie? En in hoeverre verschilt dat van het spel van de schrijver, die zijn ervaringen als spion van de werkelijkheid op vermomde wijze in literatuur vertaalt? Vermomming en onthulling, schijn en wezen, op alle niveaus van de roman is dat het thema. Voor wie onderweg goed heeft opgelet, komt de ‘verrassende’ wending die de roman in het laatste hoofdstuk neemt dan ook helemaal niet zo onverwacht. Het is de apotheose van McEwans meditatie. Hier komt alles dat in het voorafgaande al in verhulde vorm is aangekondigd samen in een vernuftige verandering van perspectief. Het is meer dan een razend intelligente literaire truc. De lezer die een roman vol spionage en liefde verwachtte heeft er een bonus bij gekregen: een kijkje in de keuken van de schrijver, een overtuigend pleidooi voor de triomf van de verbeelding. Geschreven door een auteur die zijn jonge, ambitieuze alter ego opvoert, een personage dat bereid blijkt de werkelijkheid een handje te helpen, als dat de literatuur ten goede komt. (Alle Lansu, Trouw 29-9-2012)