[Bron: ciaotutti.nl] De geniale vriendin, een pageturner met twee kleurrijke hoofdpersonen en vol sprankelende details, speelt zich af tegen de achtergrond van het Italië van de laatste zestig jaar. Elena Ferrante vertelt dit verhaal van een vriendschap die even sterk om liefde als om rivaliteit draait, met groot inlevingsvermogen en in een schitterende stijl.

Een fragment:

‘Vanochtend belde Rino. Ik dacht dat hij weer geld wilde en nam me voor hem dat te weigeren. Maar de reden van zijn telefoontje was een andere: zijn moeder was zoek. ‘Sinds wanneer?’ ‘Twee weken.’ ‘En dan bel je me nu pas?’

Mijn toon moet hem vijandig hebben geleken, ook al was ik niet boos of verontwaardigd, er lag alleen een zweempje sarcasme in. Hij probeerde te reageren, maar deed dat verward, gegeneerd, half in het Napolitaans, half in het Italiaans. Hij zei dat hij ervan overtuigd was dat zijn moeder zoals gewoonlijk door Napels zwierf. ‘Ook ’s nachts?’ ‘Je weet hoe ze is.’ ‘Inderdaad, maar twee weken weg, lijkt je dat normaal?’ ‘Ja. Je hebt haar al lang niet meer gezien, het is erger met haar: ze heeft nooit slaap, komt en gaat en doet waar ze zin in heeft.’

Hoe dan ook, uiteindelijk was hij ongerust geworden. Hij had iedereen naar haar gevraagd, was de ziekenhuizen langsgegaan, had zich zelfs tot de politie gewend. Tevergeefs, zijn moeder was nergens te vinden. Wat een goede zoon: een zware man, tegen de veertig, nooit gewerkt, alleen maar louche zaakjes gedaan en geld verkwist. Ik stelde me voor met hoeveel zorg hij had gezocht. Met geen enkele. Hij had geen hersens en alleen voor zichzelf had hij hart. ‘Ze is niet toevallig bij jou?’ vroeg hij ineens. Zijn moeder? Hier in Turijn? Hij kende de situatie en zei maar wat, om iets te zeggen. Wat hem betrof, hij reisde regelmatig, had minstens tien keer onuitgenodigd bij mij gelogeerd. Maar zijn moeder, die ik graag zou hebben ontvangen, had Napels nooit verlaten, haar hele leven niet. Ik antwoordde: ‘Nee, bij mij is ze niet.’ ‘Weet je het zeker?’ ‘Rino, alsjeblieft, ik zeg toch dat ze hier niet is.’ ‘Waar is ze dan heen gegaan?’

Hij begon te huilen en ik liet hem zijn toneelstukje opvoeren, snikken die onecht begonnen en vervolgens echt werden. Toen hij klaar was, zei ik: ‘Alsjeblieft, gedraag je voor een keertje zoals zij dat zou willen: zoek haar niet.’ ‘Wat zeg je nou?’ ‘Wat ik zei. Het heeft geen zin. Leer alleen te leven en zoek ook mij niet meer op.’ Daarna verbrak ik de verbinding.

(..)

Al minstens drie decennia vertelt ze me dat ze wil verdwijnen zonder sporen na te laten, en alleen ik weet precies wat ze daarmee bedoelt. Ze heeft nooit een vlucht of een identiteitsverandering overwogen, en er evenmin van gedroomd elders een nieuw leven te beginnen. (..) Er stond haar altijd iets anders voor ogen: ze wilde in het niets oplossen; ze wilde elke cel van zichzelf laten verdwijnen; er moest niets meer van haar overblijven. En omdat ik haar goed ken, of in elk geval denk dat ik dat doe, staat het voor mij vast dat ze een manier heeft gevonden om nog geen haar in deze wereld achter te laten, nergens.’

De pers over Elena Ferrante: ‘Als ik Elena Ferrante lees, kan ik niet meer stoppen. Alles wat tussen mij en Elena Ferrante komt irriteert me – mijn werk, ontmoetingen in de metro, het dagelijks gedoe. Ik ben wanhopig als ik me van haar los moet scheuren.’ The New Yorker ‘Wat ik van haar heb gelezen is zo exceptioneel dat je weet: deze blijft.’ Marja Pruis, De Groene Amsterdammer ‘Fictie van de hoogste kwaliteit.’ The Independent ‘Ferrante weet onbenoembare gevoelens en emoties haarscherp te fileren.’ Katja de Bruin, VPRO-gids ‘Het is een zeldzaam goed een schrijfster als Elena Ferrante te leren kennen. Koester het.’ De Standaard der Letteren ‘Wat een krachtige en betoverende schrijver!’ Le Monde ‘Een boek als dit heb ik nooit eerder gelezen.’ The Guardian ‘De momenten waar het echt om draait in het leven, dat zijn er maar een paar. De gebeurtenissen waardoor we zijn geworden wie we zijn, staan als een brandmerk in onze ziel geschroeid. We kunnen er nooit van loskomen. Hooguit kunnen we ze beschrijven. Dat is wat Elena Ferrante doet in haar Napolitaanse romans.’ De Groene Amsterdammer