Lees hier een fragment:

EEN

/ Pas toen ze helemaal naar het huis van Mr Styles waren gereden besefte Anna dat haar vader nerveus was. Eerst had de rit haar afgeleid, ze zoefden over Ocean Parkway alsof ze op weg waren naar Coney Island, al was het vier dagen na Kerstmis en veel te koud voor het strand. En toen het huis zelf: een paleis van gouden bakstenen, drie verdiepingen, aan alle kanten ramen, luidruchtig klapperende groen-geel gestreepte zonneschermen. Het was het laatste huis van een doodlopende straat, die uitkwam bij zee.
Haar vader parkeerde de Model J tegen de stoeprand en zette de motor af. ‘Mop,’ zei hij. ‘Niet gluren naar het huis van Mr Styles.’
‘Natuurlijk ga ik niet naar zijn huis zitten gluren.’
‘Je gluurt nu al.’
‘Nee’, zei ze. ‘Ik knijp mijn ogen half dicht.’
‘Dat is gluren,’ zei hij. ‘Je omschrijft het zelf.’
‘Voor mij niet.’
Met een ruk wendde hij zich tot haar. ‘Niet gluren.’
Toen begreep ze het. Ze hoorde hem moeilijk slikken en voelde een steek van onrust in haar maag. Ze was niet gewend dat haar vader nerveus was. Verstrooid, dat wel. Bezorgd, dat zeker.
‘Waarom heeft Mr Styles iets tegen gluren?’ vroeg ze.
‘Dat heeft iedereen.’
‘Dat heb je me nooit verteld.’
‘Wil je naar huis?’
‘Nee, dank je.’
‘Ik kan je naar huis brengen.’
‘Als ik gluur?’
‘Als je me de hoofdpijn bezorgt die ik voel opkomen.’
‘Als je me nu naar huis brengt,’ zei Anna, ‘dan kom je veel te laat.’
Ze dacht dat hij haar een klap wou geven. Dat had hij een keer gedaan, nadat zij een reeks vloeken had uitgebraakt die ze in de haven had gehoord; onzichtbaar als een zweep haalde zijn hand uit naar haar wang. Het spookbeeld van die klap achtervolgde Anna nog steeds, met het bizarre gevolg dat het desondanks haar stoutmoedigheid vergrootte.
Haar vader wreef over zijn voorhoofd en keek haar toen aan. Zijn zenuwen waren bedaard; ze had hem genezen.
‘Anna,’ zei hij. ‘Je weet wat je te doen staat.’
‘Natuurlijk.’
‘Gewoon aardig zijn tegen de kinderen van Mr Styles als ik met hem praat.’
‘Weet ik toch, papa.’
‘Tuurlijk.’
Ze stapte de Model J uit met opengesperde ogen, tranend van de zon. Het was hun eigen automobiel geweest tot de beurskrach. Nu was hij van de vakbond, die hem weer aan haar vader uitleende als hij vakbondszaken te doen had. Anna ging graag met hem mee, als ze niet op school zat, naar renbanen, eerste communie-ontbijten en bijeenkomsten van de kerk, kantoorgebouwen waar liften hen naar hoge etages tilden, soms zelfs naar een restaurant. Maar nog nooit naar een privéwoning, zoals nu.