[Uit recensie Guus Bauer] Meteen vanaf de start staat ‘De zomer hou je ook niet tegen’ ontegenzeggelijk vol met rake zinsneden. Er valt niet veel aan de zwaar gehandicapte Sonny af te lezen, ‘een paar oergeluiden kwamen eruit, ja, wat gekerm en gekreun, maar immer sobertjes. En ook dat kwijlen deed hij niet bijster theatraal. […] Lachen, de door de goden geboden troostprijs voor de meeste idioten, hoorde niet bij zijn lichaamstaal.’ Pierre en Sonny in zijn rolstoel annex ruimteschip komen in Avigon terecht in een carnaval. Pierre, een zonnig karakter op deze dag, stelt zich voor dat de omstanders denken dat Sonny gewoon als gehandicapte is verkleed. Nadeeltje daarbij is dat er dan wel weer voor het toilet betaald moet worden. Een typische Verhulst twist.

Onder het kolderieke gaat een mooi verhaal over de grote liefde van het leven schuil (van Pierre voor Sonny’s moeder). Nadat Pierre Sonny als een Piëta de berg heeft opgedragen – tussendoor nog even een mooie sneer in de richting van religie – bloeit het verhaal echt op. Verhulst raakt danig op dreef. Alsof bij Pierre de ijle lucht tot diepere gevoelens, tot fijn hogere sferen leiden. Uiteraard weet Verhulst de lezer meteen weer met de voeten in de klei te krijgen. Nergens is de tekst sentimenteel.