Het is ook heel leuk, gehandicapte mensen die helemaal niet onder de indruk van woorden zijn. Soms neem ik een vriend mee en die is dan hier bij mij op het podium. Hij zit hier en valt dan soms in slaap terwijl ik een heel verhaal aan het houden ben. Hij laat mij zien dat het allemaal niet zo verschrikkelijk belangrijk is wat ik zeg. Eén keer was ik een speech aan het houden voor heel belangrijke mensen. Ik was heel erg nerveus en ging een heel verhaal houden. Ik dacht, nu moet ik even ieders aandacht hebben, ik had een heel belangrijke zin bedacht en verwachtte dat iedereen heel stil zou worden. Eindelijk had ik mij opgewerkt naar die zin. Terwijl ik hem zei was het doodstil. Tot mijn vriend zei: ‘nou dat heb ik al zo vaak gehoord’. Hij was a.h.w. de speld in mijn ballonnetje. Dat is heel belangrijk want de gehandicapte mens die met mij op reis gaat die zegt de waarheid vaak op een wijze waarop ik het niet kan zeggen. Natuurlijk is het belangrijk dat ik spreek, maar het is ook belangrijk dat er iemand naast mij zit die er hartelijk om lacht en zegt: ‘nou je maakt er maar wat van. Je doet wel zo geweldig, je denkt dat iedereen het mooi vindt maar als je nu maar weet dat al die mensen na een tijdje weg zijn en dan gaan wij lekker eten en dan gaan wij een biertje drinken. En dan gaan we gezellig weer uit. Want wij horen bij elkaar. Wij zijn samen uitgezonden om tegen deze mensen te praten maar deze mensen gaan heen maar wij moeten in gemeenschap blijven leven’. Laten wij samen blijven, samen gaan. [Henri Nouwen, lezing op een jongerendag in 1993]

 

Lees hier de hele lezing. Uniek document!