Geloof in de kracht van de verbeelding gaat hand in hand met twijfel. Iedere poging om scherper, dieper te zien gaat gepaard met de angst voor een fatale kortzichtigheid. Staat de verbeelding de perceptie niet in de weg? Zien we wel écht? (..) Altijd is en blijft er het gevaar dat de roman in zijn eigen verhaal verdwaalt, dat de vormen en conventies van het verhaal de blik beperken in plaats van verruimen. In het mediatijdperk hangen er (om met Kundera te spreken) meer weefsels dan ooit tussen onze blik en de wereld. Om die te kunnen scheuren, moet de romanschrijver zijn en onze blik opnieuw richten. Wat van hem gevraagd wordt is dezelfde morele betrokkenheid bij de wereld die zijn grote voorgangers toonden (..). Hun vormen, die tot conventies zijn geworden, moet hij achter zich laten. Hun worsteling, de worsteling met woord en wereld, is nog altijd de zijne. Echt zien. (Bas Heijne, essay Echt zien – Literatuur in het mediatijdperk, 2011, p.77 en 99)