[fragment] In de Duizend-en-een-Nacht wordt de waarheid gesproken door monsters, door ghoels, door geesten, de djinns, door sprekende vissen, door groene mannen, door slapeloze vrouwen, door dieren maar ook door schoenlappers, koperbewerkers en rondtrekkende reizigers. De waarheid is alles wat iets toevoegt aan onze kennis over de werkelijkheid. De waarheid is subjectief waardoor ze geen vast punt kent, dat stelt de verhalen in staat om te blijven groeien, verhalen gaan in elkaar op, versmelten.

Voor Trump is de wereld een plek zonder verhaal. Er is geen begin of einde. Er is alleen maar winst of verlies. Winnaar of verliezer. Erop of eronder. In het universum van Trump staat alles op scherp. Voordat Sjahrazade haar talent kan inzetten om de leider van de Vrije Wereld te boeien, moet ze hem zo ver krijgen dat hij haar accepteert als nachtbezoeker.

(..) Sjahrazade vindt het moeilijk de grootspraak van Trump serieus te nemen. Ze is de afgelopen nachten gevoelens voor hem gaan koesteren. Dat dit zou gebeuren was onvermijdelijk. Zeker geen gevoelens van liefde, daarvoor vindt ze hem te oppervlakkig. Hij maakt de dingen vlak, oninteressant, mat. Daarmee vergeleken was haar wrede koning Sjahriaar een paradijsvogel.

Dwalen door het Witte Huis herinnert haar aan het paleis van de koning, alleen hoorde je daar de wind van alle kanten komen. Hier hoor je niets. Niet eens het geluid van mensen die met elkaar praten tijdens het eten. In het middelpunt van het Vrije Westen is  het geluid weggesaneerd. ‘Hoe kan het toch dat in onze verbeelding verhalen altijd voortkwamen uit machtige plekken, en dat dat voorbij is? Waarom kunnen verhalen alleen nog maar voortkomen uit plekken waar de macht voorbij is? Is dat niet het einde van het verhaal?’ Sjahrazade vindt het moeilijk om het Westen in alles bijzonder te vinden. Ze schrikt van de hiërarchie, ze schrikt van de monotonie, ze schrikt van het gebrek aan tijd.