Na de onthulling dat Elena Ferrante de Napolitaanse schrijver Domenico Starnone is, katapulteert Atlas Contact zijn roman Strikken vervroegd op de Nederlandse markt.
[Uit: De Groene Amsterdammer, 27-09] Domenico Starnone heeft een alter ego verzonnen dat een wereldwijd succes is geworden, en dat dreef op het feit dat het een vrouw was, een vrouw die meedogenloos de pijnpunten in een modern vrouwenleven op de operatietafel wist te leggen, zichzelf en haar zusters niet sparend. Maar als dit nu allemaal geschreven blijkt door een duivelse bebaarde man met stoute twinkelogen en lange paardentanden, dan zou het toch kunnen zijn dat het werk van ‘Elena Ferrante’, de spannende, ongetemde en onbekende boskat uit Napels, daar ernstig nadeel van gaat ondervinden.
En wat heeft hij zijn best gedaan, Domenico Starnone, om de mystificatie tot voorbij alle grenzen vol te houden. (..) Na een aanvankelijke superieur-ironische afwimpelende reactie wordt Starnone als Starnone steeds kwader. En schrijft: ‘Ze laten je niet met rust, ze laten je niet lekker stoeien met je fantasieën. Niemand die zegt: laat hem toch lekker spelen met zijn figuurtjes. Niemand. Zelfs niet degenen die heel goed weten dat het spel van het schrijven een kinderlijk spel is, een spel met een marionettentheatertje.’
Voor wie zich over het ‘toch echt gebeurd’-syndroom heen weet te zetten, opent zich nu het spannende universum van een duivelse geest, een Napolitaanse Mephisto, die al ruim een kwart eeuw op zoveel verschillende schaakborden tegelijk een briljant spel speelt. Heel Starnone ligt nog braak voor Nederland, en voor de rest van de wereld. De Wereldbibliotheek, de Nederlandse uitgever van Elena Ferrante, brengt in het najaar van 2018 (pas!) het correspondentieboek Frantumaglia (‘Restjes’) uit. Hierin zien we ‘Elena Ferrante’ vanaf 1991 tot heden in correspondentie met de wereld. Met regisseurs die haar boeken willen verfilmen, en die zij met grote expertise raad geeft tot in het kleinste detail: script, locaties, personages, bedoelingen. Met literaire critici die haar plat op de buik tijgerend via de mail benaderen en die zij met groot gemak aankan. Met slijmende journalisten, die ze frisse draaien om de oren geeft. ‘Frantumaglia’ is het dagboek van de ontwikkeling van een fictief personage dat toch heel reëel is. Domenico Starnone is oneindig veel spannender dan we dachten.
[Uit: De Groene Amsterdammer, 27-09] Domenico Starnone heeft een alter ego verzonnen dat een wereldwijd succes is geworden, en dat dreef op het feit dat het een vrouw was, een vrouw die meedogenloos de pijnpunten in een modern vrouwenleven op de operatietafel wist te leggen, zichzelf en haar zusters niet sparend. Maar als dit nu allemaal geschreven blijkt door een duivelse bebaarde man met stoute twinkelogen en lange paardentanden, dan zou het toch kunnen zijn dat het werk van ‘Elena Ferrante’, de spannende, ongetemde en onbekende boskat uit Napels, daar ernstig nadeel van gaat ondervinden.