[bron: trouw.nl] In een interview heeft de schrijver eens laten weten dat hij ‘hartstochtelijk morele en moreel hartstochtelijke fictie’ wilde schrijven. Hij probeerde te breken met de vrijblijvendheid van de ironie, die in zijn ogen alleen kan bekritiseren. Tegelijkertijd geloofde hij dat fictie veel meer mogelijkheden biedt dan het vertrouwde klassieke realisme. In zijn tweede boek, het meer dan duizend pagina’s tellende ‘Infinite Jest’, ontwierp hij inderdaad een nieuw soort proza, dat hij in ‘De bleke koning’ verder uitwerkt. Hij vertelt niet één verhaal, maar honderd verhalen, door veel personages te introduceren, zonder alle lijntjes bij elkaar te laten komen. Hij hanteert een niet-lineaire structuur, en maakt overvloedig gebruik van voetnoten en wetenschappelijke uitweidingen.

Vreemd genoeg maakt dat zijn romans niet alleen complexer, maar ook geloofwaardiger. Je zou verwachten dat je je als lezer toch een beetje belazerd gaat voelen door die eindeloze spiegelpaleizen, die ook weer aan diggelen worden geslagen. Dat dit niet zo werkt, komt doordat Wallace wél duidelijk en vooral gepassioneerd is als het aankomt op de morele conclusies die er uit ‘De bleke koning’ te trekken zijn.
(..)
‘De bleke koning’ wordt vaak beschouwd als een beter boek dan ‘Infinite Jest’, juist vanwege die morele diepgang. Terwijl ‘Infinite Jest’, dat gaat over verslaving, vooral de diepte van een probleem beschrijft, verkent ‘De bleke koning’ ook de mogelijkheid uit de peilloze afgrond te klimmen en iets van het leven te maken.

Inspiratiebron
David Foster Wallace (1962) werd geboren in Ithaca, New York en groeide op in het Middenwesten van Amerika. Zijn beide ouders waren hoogleraar, zijn vader in de filosofie, zijn moeder doceerde Engels.

Zelf studeerde David Foster Wallace filosofie en literatuur aan Amherst College, waar hij begon aan zijn eerste roman, ‘The Broom of the System’, als onderdeel van zijn afstudeerscriptie. Behalve een bijzonder begaafde student was de jonge Wallace ook een getalenteerd tennisser, wat zou dienen als inspiratie voor zijn tweede roman ‘Infinite Jest’ (1996), die zich grotendeels afspeelt op de Enfield Tennis Academy. Deze niet in het Nederlands vertaalde pil was Wallace’s grote doorbraak, en gaf hem de status van een literaire avant-gardist. (..) Vanaf 2002 woonde hij met zijn vrouw, de kunstenares Karen Green, in Claremont, Californië, waar hij literatuur en creative writing doceerde aan Pomona College.

David Foster Wallace heeft een hele generatie schrijvers geïnspireerd. Onder zijn bewonderaars vinden we grote namen als Don DeLillo, Zadie Smith en Jonathan Franzen. Zijn uitgever Hamish Hamilton heeft zijn laatste essays verzameld in de bundel ‘Both Flesh and Not’. Vorig jaar verscheen ook een biografie: ‘Every Love Story is a Ghost Story’ door D.T. Max.