De onlangs uit het Hebreeuws vertaalde roman van Aharon Appelfeld uit 2003 ‘Plotseling, liefde’ is grootse literatuur! In Israël is de schrijver met Amos Oz en David Grossman een van de iconen. Hun stijl is Joods eigenzinnig. Daardoor meanderen hun verhalen in een bedding van gevonden woorden. Appelfeld vertelt in zijn boek over een schrijver, maar hij kan niet vertellen zonder te schrijven – zonder woorden te wikken en bikken. Aldus schrijft hij wat de schrijver wil schrijven, strijdt hij om zijn woorden, verliest hij, wint, huilt, lacht. Uiterst kwetsbaar schrijft hij schuldbewust, zo blijkt, bladzijdenlang slechte literatuur die allengs als slib op de oever achterblijft, vruchtbare bagger, mineraalrijk. Het is de schuchtere taal en de ontluikende liefde van de jonge Irene, als metgezel, die de schrijver tot schrijver boetseren. Hij is van oude kruimelklei. Maar zij maakt hem tot een beeld van God, de minnaar van het Woord. Hij is haar golem. Hij kan alles. Voor iedereen, maar meest voor haar.