“Na enige oefening is het Andrew Whittaker gelukt de roep van de luiaard te imiteren, een geluid dat doet denken aan een uitroep van pijn. En pijn doet het, het leven van Andrew, de man wiens brieven, romanfragmenten, boodschappenlijstjes en dagboekaantekeningen de bladzijden van De roep van de luiaard vullen. (..) Alle reden voor Andrew om over zijn bestaan te klagen – dat doet hij met verve. Maar wat begint als een klaagzang over de (literaire) wereld in het algemeen, en de leefomstandigheden van hemzelf in het bijzonder, gaat geleidelijk over in een tirade die voortkomt uit een koortsige vorm van gekte die van de arme man bezit neemt. (..) Meer en meer gaat Andrew lijken op de luiaard, die, zoals hij zelf schrijft, is gedwongen zijn dagen in volstrekte eenzaamheid te slijten, waarbij hij met gletsjerachtige traagheid tussen de takken van een enkele boom kruipt.

Sam Savage heeft het met veel inlevingsvermogen een personage gecreëerd waar je aanvankelijk als lezer om kunt lachen, maar waar je gaandeweg mee mee gaat voelen, en als dat het geval is, kun je alleen maar concluderen dat waar Andrew is mislukt, Savage volkomen is geslaagd.” (boekbespreking Rien Broere)