[bron: de reactor.org] In Aangeraakt door goden (2003) gaat Wessel te Gussinklo met toewijding en precisie op zoek naar de wortels van zijn bewondering voor Jean-Paul Sartre en Harry Mulisch. Te Gussinklo’s schriftuur straalt ernst en urgentie uit, een drang tot absolute oprechtheid die weliswaar zijn eigen blinde vlekken creëert, maar die dit werk merkwaardig innemend maakt.

“Wessel te Gussinklo [is een] schrijver van een klein maar bijzonder oeuvre, waarin de ongewone, meteen herkenbare eigen stijl opvalt, terwijl er tegelijkertijd iets algemeens, iets universeels in wordt uitgedrukt. Voor Te Gussinklo staat stijl beslist niet op zichzelf, als een doel an sich. Wie er zo over denkt behoort tot de ‘dommen’, schrijft hij in (..) Aangeraakt door goden, tot hen die zich op de stijl storten omdat ze niets te vertellen hebben. Het ‘allerhoogste’ is stijl pas, wanneer hij wordt opgevat als de ‘weerslag in taal van een persoonlijkheid’, én als het middel of, in Te Gussinklo’s woorden, als het ‘vangnet’ dat een schrijver gebruikt ‘om iets uit de zee van het bestaande, het aanwezige, de werkelijkheid (…) op te vissen’.” (Arnold Heumakers)

Lees hier de recensie van Arnold Heumakers, in NRC Handelsblad.