Hij die gisteren is gestorven,

staat morgen weer op.

De afspraak is

drie dagen

(Geert Boogaard)

Door een bizar straatongeluk op 29 februari 2016 verstomde de stem van mijn vriend dr. Henk Vreekamp. Hij twitterde op deze schrikkeldag: ‘De laatste dag van het jaar vandaag. Morgen is het nieuwjaarsdag. Een nieuwe lente, een nieuw geluid.’

Zijn laatste boek Het jaar van Vivaldi lag klaar voor uitgave. Postuum verscheen deze tekst op de laatste pagina’s:

“In mijn verbeelding zie ik het veld aan de overkant. Het land van groene luister en louter licht. Een verzegelde poort waait open. Ik wandel een tuin binnen. Aan de oever van een rivier sta ik. Water stroomt, helder als kristal. Als een kind schep ik het klare water in de holte van de hand en drink.

In het paradijs ben ik dus. Ik zie dat de rivier ontspringt bij de troon. Zoals eenmaal in de tempel van Jeruzalem vanuit het altaar een rivier stroomde. Dwars door de heuvels van Judea naar beneden, recht de Dode Zee in. De diepstgelegen plek van de aarde. De plek die door het levenschenkende water van de heilige stad een Levende Zee wordt. Riet, biezen en vissers verschijnen aan de oever van het voorheen dode water.

Het is Jeruzalem waar ik ben. De stad in het midden, nu met paradijselijke contouren. Een open hof. Een straat wandel ik op, de hoofdstraat[!], langs de rivier. Op de oevers staan bomen. Stuk voor stuk vertakkingen van de ene boom in het midden van de tuin. De hof van Eden herwonnen. De tuin van hem en haar uit het Hooglied. De tuin van Maria Magdalena op de ene lentemorgen.

De heidenvolken, depressief, zwaarmoedig als zij zijn van huis uit, diepgezonken als de bodem van de Dode Zee, worden opgetild en dansen vervolgens als een kind in het voorjaar.

Flarden van de verbeelding weven zich samen tot een gedachte. Geen nacht. Geen winter. Geen seizoenen. Altijd lentetijd. De woorden zingen als een durend refrein door me heen. Geen bemiddeling meer. Geen godsdienst meer. Geen religie die verwordt tot een godvergeten doel in zichzelf. God, mens en dier kennen elkaars naam. Een feest van aarde en hemel. God alles in alles. God alles in allen.

De schilderijen aan de wanden nagenoeg gehuld in duister. De laatste regendruppels tegen het vensterglas. Het vuur in de haard bijna gedoofd. De stoel naast me onbezet. Ik staar in de laatste gloed. Ik zoek een slaaphouding. Terwijl buiten de windstromen in kracht en kou elkaar naar de kroon steken, het Adagio molto toekomstmuziek mij in de oren fluistert, kijk ik op de nauwelijks nog zichtbare wijzers van de klok. Het is vijf voor twaalf.”