“[Vijftien] jaar geleden [had ze] al door dat de grote stad passé was en het platteland geen wondermiddel voor de sleetse grote-stads-waan, aangezien het tegendeel van het kwaad nooit de remedie van datzelfde kwaad is. Bij de eenentwintigste eeuw horen middelgrote steden, van middelgroot belang en tot in detail gehoor gevend aan pragmatisme. Je hebt er alles, maar nergens te veel van, genoeg van wat schaars is en daartussenin woonruimte in overvloed, met brede straten en een architectuur die de mens met rust laat.”
