[Mooiste Siebelink (2003), met een inleiding van P.F. Thomése: “… Jan Siebelink, op de fiets of niet, op een of andere wijze [verdwijnt hij] altijd om de bocht. Er is in deze schrijver een grondig verlangen om uit het peloton weg te komen, de herenkappers en groenteboeren stuk te rijden, en er majesteitelijk vandoor te gaan over wegen die niemand kent, want als er een verlossing bestaat, is het zeker dat die op eigen houtje gevonden moet worden, daar waar men alleen nog zijn eigen ademhaling hoort en men geruisloos wordt weggewist in het onontkoombare landschap.”]