‘Getallen betekenen alleen iets als je ze geselt met aandacht’ — Connie Palmen I-C Kafka leest Kierkegaard om zelf te kunnen schrijven. En hij schrijft nu: Hoeveel eerder leeft hij, hoeveel later wordt hij gelezen, hoeveel? Op dit ogenblik herhaalt zich de tijd, de tijd waarin hij schrijft, heel precies over de herhaling, waarover later meer. In de stad strekken de straten zich onder mijn voeten, als voor een koning. Ik keer om, laat de straten achter die vlieten…
‘Faust wil álles.’ — Louise O. Fresco I-B Een jaar van rouw: elke dag gaat hij naar de synagoge om kaddisj te zeggen, het gebed ter gedachtenis van de dode. * Verheven zijn grote naam, weldra in de naderende tijd. Hoog boven iedere lof en elk lied en alle zang en woorden van troost die op de wereld klinken. Moge er veel vrede uit die hoogte komen – en leven! * De vertelling van zijn kaddisj-zeggen is een…
“Woorden zijn slechte bergbeklimmers en slechte mijnwerkers. Zij halen de schatten niet van de bergtoppen en niet uit de bergschachten! Maar er bestaat een levende herinnering… (..) als uit die as de vlam opstijgt (..) en jij erin staart (..) dan…” — vroegst bewaarde zinnen van Kafka, 4 september 1900 I-A K. leest ‘Een bijna volmaakte vriendschap’ van Milena Michiko Flašar. “Ik ben een ineengedrukt mens. Ik neem afscheid van iemand die niet meer terugkomt.” Ein zusammengedrückter Mensch, schrijft Milena….
“Een alledaagse illusie voorziet de mens niet van zoveel materiaal voor nieuwe waarnemingen als een illusie die vreemd en ingenieus uitgedacht is.” — Immanuel Kant I In het dagboek van Leon Wieseltier lees ik dat kaddisj zeggen voor de doden een ‘buitensporig idee’ is, de nagedachtenis zij niet alleen tot zegen voor de nabestaanden, ook voor de dáárbestaanden, in het hiernamaals. Hoe dat te geloven? En hoeveel buitensporiger kan het als het idee zo buitensporig is? Kunnen de doden…