De Nederlandse schrijver Tommy Wieringa staat met zijn boek The Death of Murat Idrissi (De dood van Murat Idrissi) op de longlist van dertien schrijvers die genomineerd zijn voor de Man Booker International Prize. De Britse prijs, die in 2005 werd ingesteld voor schrijvers van buiten het Engelse taalgebied, geldt als een van de meest prestigieuze literaire onderscheidingen. De shortlist wordt op 9 april bekendgemaakt, de uitreiking van de prijs volgt op 21 mei. De winnaar ontvangt 50 duizend pond (58 duizend euro). Dat geld wordt gelijk verdeeld tussen schrijver en vertaler.
Wieringa is de tweede Nederlandse auteur die genomineerd is voor de prijs. In 2007 stond Harry Mulisch op de longlist. De Man Booker International Prize was toen nog een oeuvreprijs.
Door Elsbeth Etty. Twee weken later overleed Harry Mulisch…
[bron: fd.nl] Clausewitz is de titel van de roman waarmee de 27-jarige Joost de Vries in 2010 debuteerde. De reproductie van het schilderij op de kaft (de even heroïsche als fatale Charge of the Light Brigade) doet vermoeden dat er flink geput zal gaan worden uit de 19de-eeuwse krijgskunde. Maar zodra je begint te lezen, word je gewaar dat De Vries je met titel en omslagillustratie op het verkeerde been heeft gezet. En bij die ene mystificatie blijft het niet. Misleiding is in de roman Clausewitz het allesoverheersende thema.
(..) Vanwege de verwijzing naar wat tegenwoordig de linkse elite heet, is Clausewitz getypeerd als een satire. Maar de pretenties van deze roman reiken aanzienlijk verder. Joost de Vries treedt hier in de voetstappen van Jorge Luis Borges (1899-1986), de erudiete Argentijn die van de mystificatie zijn handelsmerk maakte. Borges schreef verhalen die er vanwege de (veelal gefingeerde) voetnoten uitzagen als essays.
Die truc neemt De Vries hier over, bijvoorbeeld in het aan LeFebvre toegeschreven (en aan Clausewitz refererende) verhaal Vom Kriege (..). Vanwege de evidente schatplichtigheid aan Borges heeft Clausewitz iets van een ambitieuze vingeroefening. Dat maakt nieuwsgierig naar het vervolg van Joost de Vries’ beklimming van de literaire apenrots.
Als debuut was Archibald Strohalm de eerste roman van Mulisch die daadwerkelijk is gepubliceerd. Hij had al eerder werk aan uitgeverijen gezonden, maar dat was geweigerd. Voor Mulisch was het een doorbraak. Niet alleen was het zijn eersteling, maar de roman effende ook de weg voor zijn andere boeken.
De hoofdpersoon Archibald Strohalm woont in een provinciestad dicht bij een plein met een kerk. Hij heeft een kantoorbaantje en woont alleen op zijn kamer. Vrienden heeft hij nauwelijks en zijn enige familielid is zijn zuster Jutje. Strohalm ergert zich in toenemende mate aan de poppenkastvoorstellingen van “Ouwe Opa”, een zonderlinge oude man die samen met zijn zoon Theodoor voorstellingen aan kinderen geeft op het plein. De voorstellingen zijn zeer religieus en somber van aard. Strohalm gaat in discussie met Ouwe Opa en deze daagt hem uit. Strohalm besluit zijn eigen poppenkastvoorstelling te gaan maken die in tegenstelling tot die van Ouwe Opa over het ‘hiervoormaals’ in plaats van het ‘hiernamaals’ zal gaan. Terwijl hij zich voorbereidt zakt Strohalm steeds verder weg in een soort gekte.
pasteltekening door Tonny Holsbergen
Hij ziet overal vogels opduiken, die niemand anders ziet en vindt vertroosting bij de oude boom Abram. Hij werpt zich totaal op het schrijven van zijn poppenkastvoorstelling. Hij neemt zelfs ontslag en verbiedt zijn zuster Jutje om hem te bezoeken. De enige die nog wel eens langs komt is het jongetje Bernard. Als Strohalm uiteindelijk zijn voorstelling geeft wordt hij uitgejouwd door de menigte. Strohalm had beloofd dat men om zijn voorstelling zou kunnen lachen. Maar niemand vindt zijn poppenkast leuk. Uiteindelijk verschijnt zelfs de schrijver van het boek ten tonele als de schepper, en vernietigt Strohalm.
De romans die Mulisch schrijft zijn nooit psychologische romans. Mulisch schrijft vanuit de mythe. Het verhaal van Archibald Strohalm beschrijft de worsteling van een schrijver met zijn werk, de schepper die ten onder gaat aan zijn eigen schepping. (bron: Wikipedia)
Mulisch in een Naschrift 1957: ‘Daar spookt het; de huid bladdert af in een (..) kernpsychologie.’
