[klik voor vergroting]Romans moeten ergens over gaan, zeggen we tegen elkaar. We bedoelen dan dat ze iets aan de orde moeten stellen over wat we nog niet wisten. Waar hoeven romans niet te zijn, liever niet zelfs, de waarheid ligt nu eenmaal op het kerkhof of staat in de krant. Fantaseren, grappen maken, je verlekkeren, achteraf je daden goed praten, de kop in het zand steken, iedereen op het verkeerde been zetten – alles is in romans toegestaan zolang we als lezer het gevoel hebben er iets van te hebben opgestoken. Soms gaat een roman over problemen die we zelf al lang kenden. De opvoeding. De rites de passage. De eerste liefde. Het gevoel ergens niet thuis te zijn. De depressie. Het seksuele tekort. Het idee dat het kapitalisme alles vernietigt. Dat kennen we of weten we natuurlijk allemaal al, we lopen al langer rond dan vandaag. Het komt er dan voor een schrijver op aan in stijl en schrijfverlangen iets aan te boren wat lezers nog niet wisten of vergeten waren. Alles in De avonden van Reve is bekend uit onze eigen jeugd, maar wat dit boek laat uitstijgen boven het zelfbeklag en het zelfmedelijden waar we allemaal last van hebben, is de verbluffende stijl en het ongehoorde en obsessionele schrijfverlangen dat het verhaal en de zinnen voort- en voortstuwt. Dat je zo dus ook een roman kunt schrijven. Wow!
(..) Peeters maakt van de herinneringen van een oude professor een ware zoektocht naar essentie zonder dat je het idee hebt in een of andere rare wereld te zijn beland. Alles is gewoon en tegelijkertijd is alles raadselachtig.
‘Buiten wapperden de beddenlakens, aangeblazen door de nachtwind. De geest. In het nachtgoed fluistert de geest, dacht ik.’ Overal moet wel ‘de geest’ zijn. ‘Mijn kamer baadde in het warme, grijze licht van de volle maan.’ Ach, dit is een schitterende zin uit het begin waarin de hele tendens van deze roman al direct is geformuleerd.
[bron: hebban.nl] Met ‘Het labyrint der geesten’ beloont Carlos Ruiz Zafón zijn fans na een lange periode van wachten. In het slotstuk brengt de Spaanse auteur alle verhaallijnen bij elkaar om vervolgens te eindigen met een wijze les. Hebban sprak met de bestsellerauteur over zijn vierluik en gestolen levens.
Voor Carlos Ruiz Zafón bestond de laatste vijftien jaar van zijn carrière uit het dwalen in een magisch universum. Een wereld die door hem zelf werd gecreëerd tegen de achtergrond van zijn geboorteplaats Barcelona. In vier boeken nam de Spaanse bestsellerauteur de lezer mee op een trip die bestond uit contrasten. Liefde in een onheilspellende maatschappij, waar gevaar soms uit onverwachte hoek kan opduiken in de vorm van een duister figuur of een dreiging.
Met ongeveer 35 miljoen verkochte exemplaren op zijn naam, is het geen reden voor de ingetogen Spanjaard om naast zijn schoenen te gaan lopen. ‘Integendeel, als ik eraan denk dat de wereld bestaat uit zeven miljard personen. Ik plaats de dingen altijd in een perspectief, maar ik prijs mij gelukkig als ik zie wat er allemaal gebeurd is na het publiceren van deze boeken. Als schrijver moet je geloven in de dingen die je creëert en waarde hechten aan wat je voortbrengt. Je draagt bij aan de wereld van de literatuur en daarom is het nooit verstandig om iets te gaan doen met het idee dat het je een groter publiek zal opleveren.’
Voor de Spaanse auteur bestaat het schrijfproces uit visualiseren, het tot leven wekken van iets dat in zijn hoofd verstopt zit. ‘Ik denk in beelden,’ verklaart hij, ‘en daardoor kom ik visuele metaforen tegen tijdens het proces voor ik ga schrijven. Het is voor mij van belang om te bepalen wat deze beelden voor mij betekenen.’
[bron: review Nico de Boer] García Márquez werd onder de grote schrijvers van zijn generatie de belangrijkste beoefenaar van het magisch realisme in de Latijns-Amerikaanse stijl, waarin het fantastische, mythische en het alledaagse met elkaar versmelten in een spiegelbal van verhalen. Toch raakt elke zin aan de werkelijkheid.
,,Ik reik de lezers een vergrootglas aan, zodat ze de werkelijkheid beter begrijpen”, zei de schrijver, die in de grote namen uit de wereldliteratuur zijn voorbeeld zag (Rabelais, Shakespeare, Cervantes) en veel bewondering had voor de Amerikanen William Faulkner en Ernest Hemingway.
Gabriel García Márquez’ meesterschap is onbetwist. Hij hield van het literaire experiment, legde de lat hoog, maar wilde in de eerste plaats verhalen vertellen die de mensen iets zeiden.
Zijn plafond als schrijver bereikte hij met ‘Honderd jaar eenzaamheid’ (1967), dat wereldwijd een bestseller werd.
‘Honderd jaar eenzaamheid’ is ondanks zijn complexe structuur, het literaire experiment en de vele zijpaden in zijn overrompelende vertelkracht een weergaloze pageturner. Je raakt er niet in uitgelezen. Bij elke herlezing ontdek je iets nieuws.
García Márquez voert in zijn boeken vrijwel altijd sterke vrouwen op. Logisch, vond hij, ,,als ik weet dat er een vrouw aan meewerkt, weet ik dat het goed komt. Voor mij is het duidelijk dat de vrouwen de wereld bij elkaar houden.”
De truc is een betoverende en tegelijk bijzonder humoristische roman, die tijdperken en continenten overspant, over de kwetsbaarheid van het leven en het verlangen om betoverd te worden.
Bergmann: ‘Film is en blijft een belangrijke inspiratiebron voor mij, maar bij het schrijven van proza kun je zo groot denken als je wilt.’
En Bergmann denkt graag groot. Hij wil boeken schrijven, die lezen als een film. Hij wil meeslepende verhalen, lichtheid en humor. Met een feel good story is niets mis. Een verhaal moet levendig zijn, lezen moet leuk zijn. Bergmann springt dan ook luchtig om met zijn thema’s – ook met de Holocaust – en het plezier dat hij aan het vertellen beleeft, sijpelt door in de sprankelende scénes van zijn roman. Eén van zijn personages legt Bergmann de volgende woorden in de mond: ‘Alle Kunst strebt zur Schlichtheit’, alle kunst streeft naar eenvoud. [bron: lebowski-blog]
‘Een spannende, sensibele, schitterend geschreven roman over de kracht van de magie die zich ook op momenten kan voordoen waarop men er niet op rekent.’ NDR
‘Geschreven in de beste joodse verteltraditie.’ NRC Handelsblad
‘Een sensationeel debuut. Op een indringende, soms sprookjesachtige toon presenteert Bergmann zijn verhaal.’ Frankfurter Neue Presse
‘Oceaan van een zee’ is schitterend! Ja, zo is het! Schitterend!!!
[Frans van Dooren, NRC] Deze magisch-realistische roman is een van de fascinerendste boeken die ik de laatste jaren heb gelezen. En het verbaast mij dan ook niet dat de auteur er, na de Premio Viareggio in 1993, ook nog de Prix Médicis voor heeft gekregen. Oceaan van een zee is niet alleen stilistisch van grote klasse, maar het zit ook vol spirituele vondsten en symbolische lagen. Lezers die graag alles op een rijtje hebben, kunnen het boek beter niet ter hand nemen: het verhaal is zo mysterieus en labyrintisch dat psychoanalytici en literatuurvorsers er nog jarenlang werk aan zullen hebben om het volledig te doorgronden.
(..) Peeters maakt van de herinneringen van een oude professor een ware zoektocht naar essentie zonder dat je het idee hebt in een of andere rare wereld te zijn beland. Alles is gewoon en tegelijkertijd is alles raadselachtig.
[bron: hebban.nl] Met ‘Het labyrint der geesten’ beloont Carlos Ruiz Zafón zijn fans na een lange periode van wachten. In het slotstuk brengt de Spaanse auteur alle verhaallijnen bij elkaar om vervolgens te eindigen met een wijze les. Hebban sprak met de bestsellerauteur over zijn vierluik en gestolen levens.
[bron: review Nico de Boer] García Márquez werd onder de grote schrijvers van zijn generatie de belangrijkste beoefenaar van het magisch realisme in de Latijns-Amerikaanse stijl, waarin het fantastische, mythische en het alledaagse met elkaar versmelten in een spiegelbal van verhalen. Toch raakt elke zin aan de werkelijkheid. 
Gabriel García Márquez’ meesterschap is onbetwist. Hij hield van het literaire experiment, legde de lat hoog, maar wilde in de eerste plaats verhalen vertellen die de mensen iets zeiden. 
Zijn plafond als schrijver bereikte hij met ‘Honderd jaar eenzaamheid’ (1967), dat wereldwijd een bestseller werd. 
García Márquez voert in zijn boeken vrijwel altijd sterke vrouwen op. Logisch, vond hij, ,,als ik weet dat er een vrouw aan meewerkt, weet ik dat het goed komt. Voor mij is het duidelijk dat de vrouwen de wereld bij elkaar houden.”De truc is een betoverende en tegelijk bijzonder humoristische roman, die tijdperken en continenten overspant, over de kwetsbaarheid van het leven en het verlangen om betoverd te worden.
‘Oceaan van een zee’ is schitterend! Ja, zo is het! Schitterend!!!