Olaf!
Jij sneeuwpop witter heer dachten wij, onder je pij teruggetrokken voeten van ijs, de winterkou door- trekt je huid, en je vindt het best zo, – in gedachten sta je daar, in gedachten hoor ik je denken: denk niet dat ik denk denken doe ik niet. Ik zie dat je onze wereld be- schouwt als wit. Jij sneeuwpop, jij houdt je adem in. Zo nieuw alles is. Alles zal zijn. Witter dan wit, of nog witter die mop….